Καστέλλον -> Χισαρτζούκ -> Ασαρτζούχ Νικοπόλεως

Και ούτως προσέφυγον οι Άστατοι εν Μελιτηνή. Αμηράς δε τότε των εκείσε όντων Σαρακηνών υπήρχεν ο Μονοχεράρης. Λαβόντες τοίνυν παρ’ αυτού οι Άστατοι, τον Αργαούν, κατώκησαν εκείσε. Και ούτως επισυναχθέντες εκ πάντων των μερών, ήρξαντο πραιδεύειν την Ρωμανίαν. Ο δε Σέργιος συνοικήσας μετά των μαθητών αυτού εις τον Αργαούν επί χρόνους τινάς, ύστερον εκ δικαιοκρισίας Θεού, αξίνη εκκοπείς, ως την Εκκλησίαν του Θεού διχοτομήσας, εις πυρ αιώνιον βάλλεται. Ο γαρ Τζανίων ο από Καστέλλον της Νικοπόλεως ων, εις όρος αυτόν ευρηκώς άνωθεν του Αργαού σανίδας εργαζόμενον, την αξίνην εκ των χειρών αυτού λαβών, πατάξας τούτον απέκτεινεν. Και ούτως απερράγη το έσχατον και μείζον πάντων των θηρίων τούτιδε βίου…
(Πέτρου Σικελιώτου, «Ιστορία χρειώδης έλεγχος τε και ανατροπή αιρέσεως των Μανιχαίων, των και Παυλικιανών λεγομένων», 870 μ.Χ.)

Alque ita Astati Melitenem confugerunt, ubi regulus Saracenorum erat Monocherates. A quo Astati pago Argaono donati, sedem ibi defixerunt. Et mox undequaque numero aucti, Romanas terras depraedari coeperunt. Sergius antem cum suis asseclis aliquanto tempore demoratus Argauni, postea justo Dei judicio secure caesus, velut ipse Ecclesiam bifariam diviserat, in ignem aeternum projicitur. Nam Tzanio quidam, Nicopoleos Castelli civis, cum hunc in monte, qui Argauno imminent, invenisset asseres operantem, secure de manu ejus erepta, percussum occidit. Atque hunc vitae finem habuit postrema et pessima omnium fera…
(Petri Siculi “Historia utilis et refutation atque eversio haereseos Manichaeorum qui et Pauliciani dicuntur”, 870 AD)