Τα μαύρα χαπάρε έρθανε τη Ρωμαίοις τη Γαρέσαρης. Αούτο εν`
το στερνόν βραδίν σην πατρίδαν. Σφαλίζουνε
οι Ασαρτζουγώτ` τα χαμαιλέτας σο ποτάμιν και τα χάνε σον δρόμον. Κάσες ποιούνε οι
Λιτζασινοί με τα εικόνας τ` Αγιώρ`. Έρημα τα τέσσαρα σαπχανά`ες σο Καταχώρ`,
σην Καϊλούκαν, σο Κοϊνίκι, σην Κόρατζαν. Γιομάτα τα εκκλησίας σον εσπερινόν.
Μερ θα πάγωμεν;
Ντο θα πούγουμεν; Και ποίος θ` απομείν` για τα καντήλας, τα ταφία; Τα χτήνια
επήραν οι Τρούκ`, τ` οσπίτια εμούν χαλάγιν θα ίνουνται, τα κεπία θα
ξεραίνουνται. Ο Θεόν πα μερ είναι; Τ` ομμάτια τ` ας στρέφει τη Ρωμαίοις…
Απόγευμα Τρίτης
24 Ιουνίου 1924. Να το χωνέψουν δε μπορούν, πως τούτη θε νά`ναι η τελευταία τους
νυχτιά στη Νικόπολη. Αυτοί, τα «τέκνα ομολογητών και τέκνα μαρτύρων» του
Μεγάλου Βασιλείου, του Τζανίωνος οι Καστελλιώται αφανιστές των Μανιχαίων, του
Κατακαλώνος Κεκαυμένου το κατάφρακτον αλλάγιν, οι βανδοφόροι του Τάγματος
Κολωνειατών, της Θεοδώρας Κομνηνής οι τελευταίοι αμύντορες.
Θ` αφήσουν πίσω τους
αιώνων ιστορία και ταφία αμέτρητων κεκοιμημένων προγόνων. Αυτοί που στάθηκαν
για δυό χιλιάδες χρόνια ακρίτες και βιγλάτορες της ρωμιοσύνης και της ορθοδοξίας.
Που δεν αφήσανε ποτέ χωρίς ρωμαίικα πατήματα κι ανάσες και μιλήματα τούτα εδώ
τα όρη της Νικόπολης.
Θα ξημερώσει
αύριο και θ` ανεβούν τον Παρυάδρη, στη στράτα για την Κερασούντα. Μ` όσα
μπορούν να πάρουνε μαζί. Αλλά χωρίς την καρδιά τους και το μυαλό τους, που θα μείνουνε
για πάντα στη Νικόπολη.
Κι είναι μακρύ
αυτό το ανθρωπολόγι. Τζανοί-Πετράντες και Μανουηλάντες, Ζααπάντες και
Σιδηράτοι, Ιορδανάντες, Ζεϊτάντες, Δαβιδάντες, Καλτζάντες και Σαμλάντες,
Στεφανάντες, Κοντελάντες, Πιριτσαλάντες και Χαλάντες. Κι έρχονται απ` τη
Λίτζασα οι Ταμουράντες κι οι Τζαχράντες, οι Αλεξανδράντες, οι Αμάραντοι, οι Ευαγγελάντες,
οι Βεζυράντες, οι Γαβριηλάντες, οι Κανωτάντ` και οι Κυλινδηράντ` κι οι
Κοτασάντες, οι Μεϊτάντες, οι Ουρεηλάντες, οι Ποτουράντες κι οι Πουρουτάντες. Κι
οι Καταχωρέτες με τους Ασιχάντες, τους Τσοχανταράντ` και τους Τζαχαλάντες, τους
Πουτζάντ`, τους Καλπάντ` και τους Καλπάχ, τους Ζουμπουλάντες, τους Ζεπιράντες, τους
Κεκράντ`, τους Τζεμιντζάντες, τους Σπαθάντες, τους Γιωσηφάντες. Κατεβαίνουνε κι
απ` τ` άλλα τα ρασία. Καρατζάδες και Τουνουσαίοι, Τζιμενάντ`, Γρηγοράντες,
Καλετζάντες, Μελάντες, Γιοβανάντες, Πακαταράντες, Τζεντεμέδες, Κενάντες,
Μαρουφάντες, Καβαζίτες και Χουπανάντες και… και… και… και…
Κι αυτός ο
δρόμος που έχουνε μπροστά τους είναι χωρίς επιστροφή…
Κι είναι μακρύς και
δύσκολος αυτός ο δρόμος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου