Περπατώντας στη Στουτγάρδη της Γερμανίας, κοντά στο κέντρο της πόλης, έξω από το σπίτι του φίλου και συμπατριώτη Χρήστου Σιδηρόπουλου, είδα μια πινακίδα.
Την έχουν τοποθετήσει μόνιμα οι γερμανικές αρχές και πληροφορεί ότι στο σημείο αυτό υπήρχε μέχρι το Β ΠΠ ένα εστιατόριο / καφενείο.
Στο πλαίσιο των απαγορεύσεων και του γενικού αποκλεισμού που εφάρμοσαν οι Ναζί (αλλά και οι απλοί πολίτες) εναντίον των Εβραίων, αυτό το κατάστημα ήταν το μοναδικό από το οποίο μπορούσαν να προμηθευτούν τρόφιμα.
Όταν μάλιστα, από το Σεπτέμβριο του 1941, οι Εβραίοι υποχρεώθηκαν να φορούν τη στάμπα με το κίτρινο αστέρι (ώστε να τους αναγνωρίζουν όλοι) και απαγορεύτηκε να χρησιμοποιούν το τραμ, αναγκάζονταν να περπατούν ολόκληρα χιλιόμετρα από όλη την ευρύτερη περιοχή του Μητροπολιτικού Δήμου, για να φτάσουν στο κατάστημα. Πολλές φορές άσκοπα, αφού τελικά δεν έβρισκαν τρόφιμα ούτε εκεί.
Το 1944 αυτό το «Judenlanden» κατεδαφίστηκε. Η πινακίδα όμως παραμένει για να θυμίζει σε όλους (απογόνους των μεν και των δε) τη θηριωδία.
Την έχουν τοποθετήσει μόνιμα οι γερμανικές αρχές και πληροφορεί ότι στο σημείο αυτό υπήρχε μέχρι το Β ΠΠ ένα εστιατόριο / καφενείο.
Στο πλαίσιο των απαγορεύσεων και του γενικού αποκλεισμού που εφάρμοσαν οι Ναζί (αλλά και οι απλοί πολίτες) εναντίον των Εβραίων, αυτό το κατάστημα ήταν το μοναδικό από το οποίο μπορούσαν να προμηθευτούν τρόφιμα.
Όταν μάλιστα, από το Σεπτέμβριο του 1941, οι Εβραίοι υποχρεώθηκαν να φορούν τη στάμπα με το κίτρινο αστέρι (ώστε να τους αναγνωρίζουν όλοι) και απαγορεύτηκε να χρησιμοποιούν το τραμ, αναγκάζονταν να περπατούν ολόκληρα χιλιόμετρα από όλη την ευρύτερη περιοχή του Μητροπολιτικού Δήμου, για να φτάσουν στο κατάστημα. Πολλές φορές άσκοπα, αφού τελικά δεν έβρισκαν τρόφιμα ούτε εκεί.
Το 1944 αυτό το «Judenlanden» κατεδαφίστηκε. Η πινακίδα όμως παραμένει για να θυμίζει σε όλους (απογόνους των μεν και των δε) τη θηριωδία.
Λίγο παρακάτω, περπατώντας σε κοντινό δρόμο, ακριβώς απέναντι από το Κρατικό Νοσοκομείο της Στουτγάρδης, βλέπουμε κάτω στο πεζοδρόμιο πακτωμένα μόνιμα, κάποια μεταλλικά τετράγωνα.
Επάνω γράφουν τα ονόματα και πληροφορίες για τους παλιούς κατοίκους αυτού ακριβώς του σημείου.
Είναι όσων τα σπίτια γκρεμίστηκαν και φτιάχτηκαν καινούργια στη θέση τους μεταπολεμικά, ενώ οι ίδιοι δολοφονήθηκαν.
Επάνω γράφουν τα ονόματα και πληροφορίες για τους παλιούς κατοίκους αυτού ακριβώς του σημείου.
Είναι όσων τα σπίτια γκρεμίστηκαν και φτιάχτηκαν καινούργια στη θέση τους μεταπολεμικά, ενώ οι ίδιοι δολοφονήθηκαν.
Διαβάζω στα συγκεκριμένα:
Εδώ ζούσε η Suse Weil (ΣΣ: Εβραία), γεννηθείσα το 1906. Εκτοπίστηκε το 1941 στη Ρίγα (ΣΣ: Στη σημερινή Λετονία) και δολοφονήθηκε το 1942.
Εδώ ζούσε η Marianne Weil (ΣΣ: Εβραία), γεννηθείσα το 1909. Εκτοπίστηκε το 1941 στη Ρίγα (ΣΣ: Στη σημερινή Λετονία) και δολοφονήθηκε το 1942.
Εδώ ζούσε ο Friedrich Alexander (ΣΣ: Γερμανός παντρεμένος με Εβραία), γεννηθείς το 1869. Του αφαιρέθηκαν τα πολιτικά του δικαιώματα το 1942 και ταπεινωμένος αναγκάστηκε βιαίως να εγκατασταθεί στο Ντελμενζίνγκεν (ΣΣ: Χωριό νότια της Στουτγάρδης). Πέθανε την ίδια χρονιά, εξαιτίας αυτής της εξέλιξης.
Εδώ ζούσε η Helene Alexander (ΣΣ: Εβραία, παντρεμένη με Γερμανό), γεννηθείσα το 1882. Εκτοπίστηκε το 1942 και δολοφονήθηκε το 1944 στο Άουσβιτς (ΣΣ: Το πασίγνωστο ναζιστικό κρεματόριο, στη σημερινή Πολωνία).
Κάνοντας τις αναπόφευκτες συγκρίσεις, δε μπορείς παρά να αισθανθείς θλίψη.
Αντιλαμβάνεσαι ότι σ` αυτήν την περίπτωση οι απόγονοι θυτών και θυμάτων (αλλά και τα δύο ενδιαφερόμενα σύγχρονα κράτη), έχουν άλλη κουλτούρα, άλλες προτεραιότητες, άλλη αποτελεσματικότητα.
Στη δική μας περίπτωση, οι απόγονοι θυτών και θυμάτων (αλλά και τα δύο ενδιαφερόμενα σύγχρονα κράτη), έχουν πολύ δρόμο να διανύσουν ακόμα και πολλά να αλλάξουν, σε κουλτούρα, προτεραιότητες, αποτελεσματικότητα.
Αντιλαμβάνεσαι ότι σ` αυτήν την περίπτωση οι απόγονοι θυτών και θυμάτων (αλλά και τα δύο ενδιαφερόμενα σύγχρονα κράτη), έχουν άλλη κουλτούρα, άλλες προτεραιότητες, άλλη αποτελεσματικότητα.
Στη δική μας περίπτωση, οι απόγονοι θυτών και θυμάτων (αλλά και τα δύο ενδιαφερόμενα σύγχρονα κράτη), έχουν πολύ δρόμο να διανύσουν ακόμα και πολλά να αλλάξουν, σε κουλτούρα, προτεραιότητες, αποτελεσματικότητα.
Νίκος Πετρίδης
ΥΓ: Πάντως, απ` ό,τι έμαθα, στο Ισραήλ δεν κατάφεραν ακόμα να διοργανώσουν ετήσιο φεστιβάλ χορού εβραϊκών σωματείων. Γατάκια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου