Τη Νικήτα το ψύλλισμαν

Σα παλαιά χρόνια, ασ’ το κι είχαμε δικαστήρια στα μέρη μας και Δεσποτάδες ακόμαν, τα μέρη μουν εκυβέρναν οι τερέ–μπέηδες Τούρκοι. 

Ένας αείκος τερέ–μπέης σ’ εμέτρα τα μέρη έτουν ο Πεκτές–μπέης, από το Νορσούν μαχαλεσή τ’ Αγουτμουσή. Ατός έτον πολλά αφωρισμένος, σε κάθε χωρίον είσεν και τ’ ανθρώπ’ς ατ. 

Ση Τρουπτζή είσεν έναν από τη Ποπαδάντων που έλεγαν ατόν Νικήτα.

 Ατός ο Νικήταν αν και έτον γέρος, ήντεν εθέλνεν εποίνεν την χωρέτ’ς. Ση Πεκτές – μπέη την σαγιάν κανέναν κι φοβάτουν. 

Είσεν και έναν συνήθειον, ασ’ το να πάτρευαν οι αγούρ, έπρεπε την πρώτην βραδυάν του γάμου να στέλναν την νύφεν σον Νικήταν να ψυλλίζε’τον. 

Οι χωρέτ’ ατό κι επόρναν να υποφέρουν, αλλά το θα φταίγνεν, ασ’ τον φόβον του Πεκτές – μπέη λαλίαν κι εποίναν.

Έναν χρόνον θα πάντρευεν και ασ’ τη Γιορδαμάντων ένας νέος. Οι Γιορδαμάντ έταν ζόρικοι άνθρωποι, αλλά το θα φταίγνεν. 

Ένας ασ’ ατοίν’ς, ο Γιορδάμης είπεν, εγώ ατόν θα σκοτώνατον.

Ο Νικήταν είσεν έναν χονδρόν γαϊδούριν και το καλοκαίρι κάθαν ημέραν επέγνεν σον γιαϊλέν, έναν ώραν απάν ασ’ το χωρίον. 

Ο Γιορδάμης έξερνεν την ώραν που θα παίγνεν σο γιαϊλέν και πήγεν και εκρύφτεν ση στράτας την άκραν, σ’ αχάντε απές.

Επήγεν ο Νικήταν καβαλκιασμένος να περάν απ’ εκεί, χαμάν ο Γιορδάμης εβγέν ασ’ τα χάντε απές μ’ έναν ανατζάγιν σο σερ’ν ατ και κατηβάζ’ έναν ση Νικήτα το φκάλιν.

Ο Νικήταν ενέπεσεν αφκά και επασλάψεν να παρακαλά τον Γιορδάμην και να ορκίσκεταιν, άλλο ατό τ’ ετέτιν κι θα φτάγα, μη σκοτών’ς με και πουθενά κανάν κι θα λέγα.

Ο Γιορδάμην ατότε εφήκεν ατόν κι απ’ εκεί και ύστερα εκόπεν τη Νικήτα το ψύλλισμαν και όλον το χωρίον εσχώρνεν του Γιορδάμ τον κύρ.