Νικόπολις - Γαράσαρη - Sebinkarahisar - Susehri.

Σας κάνουν ..κλικ; Καλώς ήρθατε!

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Οι Στρατηγοί της Γαράσαρης


Σπάνια περίπτωση δύο αδέλφια να γίνουν Στρατηγοί στον ελληνικό στρατό.
Στη φωτογραφία ο Γιώργος Ταμουρίδης και ο Νίκος Ταμουρίδης
(έχουν άλλα δύο αδέλφια, τον Πέτρο και την Πελαγία).

Παιδιά του Χρήστου Ταμουρίδη από την Πυλαία Έβρου (παιδί της Λίτσασας)
και της Άννας Πετρίδου από τα Κασσιτερά Ροδόπης (παιδί του Ασαρτζούχ).

Δικαιωματικά λοιπόν τα αδέλφια Γιώργος και Νίκος Ταμουρίδης,
είναι για όλους εμάς τους Νικοπολίτες,
«οι Στρατηγοί της Γαράσαρης»

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Σάββας Ταμουρίδης, ασή Λίτζασα Νικοπόλεως, γενν. 1913



Γεννηθείς το 1913 στη Λίτσασα της Νικοπόλεως,
ο Σάββας Ταμουρίδης, 98 ετών σήμερα,
είναι η ζωντανή ιστορία της πατρίδας μας, της Γαράσαρης.
Ας μοιραστούμε λίγα από όσα μας είπε,
ως αντίδωρο Νικοπόλεως!

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Σάββας Ταμουρίδης, γεννηθείς στη Λίτσασα, το 1913!


Με μεγάλη χαρά συνάντησα σήμερα τον παππού Σάββα Ταμουρίδη, ετών 98!!
Γεννήθηκε στη Λίτσασα της Γαράσαρης το 1913 και ήρθε πρόσφυγας
στην Πυλαία του Έβρου το 1924, σε ηλικία 11 ετών.

Οι Ταμουράντ ήταν ένα μεγάλο σόϊ από τη Λίτσασα
(το όνομα Ταμουρίδης δεν υπάρχει πουθενά αλλού και 
όσοι έχουν αυτό το επίθετο είναι συγγενείς και έχουν ρίζα στη Λίτσασα)
και άπλωσαν παρακλάδια στο Κηράτς του Σού-σεχρη και στο Ματζικέρτ του Καρς.
Στην Ελλάδα ήρθαν κυρίως στην Ολυμπιάδα της Λάρισας, αλλά και στην Ελασσόνα,
στην Κατερίνη, στα Κασσιτερά Ροδόπης, στην Πυλαία Έβρου, στο Ριζάρι Εδέσσης,
στο Άλωρο Εδέσσης, στην Κρυοπηγή Δράμας και στο Δοξάτο Δράμας.

Μιλήσαμε πολλές ώρες με τον παππού το Σάββα και άκουσα από πρώτο χέρι
όσα θυμάται από το σχολείο της Λίτσασας, τη λαμπρή εκκλησία του Αη-Γιώργη
και τον παλιό ναό του Αη-Γιώργη που ήταν πίσω από το σπίτι τους,
για τον παπά-Γιάννη τον Ουρεηλίδη και το εκκλησάκι της Αναλήψεως.
Μου είπε για τους νεαρούς που ντύνονταν με γυναικεία ρούχα και κρύβονταν
στο γυναικαριό της εκκλησίας για να μην τους πιάσουν οι τζανταρμάδες.
Θυμήθηκε τα ρασία και τους γιαϊλάδες της Λίτσασας,
 το πανηγύρι στο εκκλησάκι των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου,
 το ονομαστό βούτορον της Λίτσασας και το παζάρι της Γαράσαρης.
Έφερε στο μυαλό του και εξιστόρησε την πορεία προς τό λιμάνι της Κερασούντας
και το καράβι, το «Αρχιπέλαγος», που τους έφερε στην Καλαμαριά.

Σε λίγο καιρό θα μπορέσω να μοιραστώ μαζί σας όλο αυτό το ανεκτίμητο υλικό
από τις θύμησες ενός ανθρώπου που έφυγε μαθητής από τη Γαράσαρη
και τα θυμάται σχεδόν όλα, σα να ήταν μόλις χθες.

Και να βλέπατε πως γελούσαν τα μάτια του όταν μιλούσε για τη Λίτσασα…
Για την πατρίδα…

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Τσαλγατίδης - Καλιοντζίδης, για τη Μακεδονία



Οι πρόσφυγες από τη Γαράσαρη εγκαταστάθηκαν, στη μεγάλη τους πλειοψηφία,
στη Μακεδονία (και λιγότεροι στη Θράκη, τη Θεσσαλία και την Αθήνα).
Αγάπησαν αυτόν τον τόπο και εξακολουθούν να τον τραγουδούν,
σα να ήταν η πρώτη τους πατρίδα, η Νικόπολη του Πόντου.
Το Γρηγόρη Τσαλγατίδη, από το Κοκκινόχωμα Καβάλας,
συνοδεύει με τη λύρα ο νεαρός Χρήστος Καλιοντζίδης από το Διπόταμο Καβάλας
(γιός του μεγάλου καλλιτέχνη Μιχάλη Καλιοντζίδη. Το μήλο κάτω από τη μηλιά...)

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Η Παναγία της Γαράσαρης (Η Μονή της Θεοτόκου στο Καγιά-τιπι)


Στις 8 Ιανουαρίου του 454, γεννήθηκε στη Νικόπολη από πλούσια οικογένεια ευγενών, ο Ιωάννης ο Ησυχαστής. Σε ηλικία 18 ετών έχασε τους γονείς του Εγκράτιο και Ευφημία, οπότε αποφάσισε να μοιράσει την περιουσία του στους φτωχούς και να μονάσει. Έτσι, περίπου το 475, έχτισε τη Μονή της Παναγίας σε ένα κοίλωμα-σπηλιά  του βράχου της Αναλήψεως, λίγα χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Νικόπολης. Εκεί έμεινε μαζί με δέκα άλλους μοναχούς, μέχρι το 481, όταν σε ηλικία 28 ετών χειροτονήθηκε Επίσκοπος Κολωνείας.

Με το πέρασμα των αιώνων η Μονή ερημώθηκε και απέμειναν μόνο ερείπια. Έπρεπε να περάσουν 13 αιώνες για να εμφανιστεί άξιος διάδοχος του Αγίου Ιωάννη του Ησυχαστή, κτήτορος της Παναγίας της Γαράσαρης.
Το 1785 λοιπόν, γεννιέται στο χωριό Χάχαβλα ο Ιωαννίκιος Θωμαϊδης, ο οποίος γύρω στο 1805-1810 εκάρη μοναχός και έβαλε σκοπό της ζωής του να ανοικοδομήσει το μοναστήρι. Τελικά το κατάφερε και περίπου μεταξύ 1812-1815 το οικοδόμημα ήταν έτοιμο και ο ίδιος έγινε Ηγούμενος της Μονής.