Νικόπολις - Γαράσαρη - Sebinkarahisar - Susehri.

Σας κάνουν ..κλικ; Καλώς ήρθατε!

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Ένας χρόνος "Ιμπραχίμ, ο γιός του Ηρακλή...


   Πριν από ένα χρόνο εκδόθηκε και κυκλοφόρησε ο «Ιμπραχίμ, ο γιός του Ηρακλή». Με την ευκαιρία αυτή θέλω να ευχαριστήσω για μία ακόμη φορά όλους τους αναγνώστες, οι οποίοι ταξίδεψαν μαζί μου μέσα στην ιστορία, στο χώρο και στο χρόνο.
   Ευχαριστώ επίσης θερμά όλους τους φίλους που διοργάνωσαν εκδηλώσεις παρουσίασης του «Ιμπραχίμ», προσφέροντάς έτσι την ευκαιρία να βρεθούμε από κοντά και να συνομιλήσουμε με συμπατριώτες και όχι μόνο, για όλα αυτά που μας ενώνουν και μας ενδιαφέρουν.
   Ευχαριστώ πολύ:
   -Το Μορφωτικό και Πολιτιστικό Σύλλογο Αμυγδαλεώνα Καβάλας.
   -Το Φάρο Ποντίων Πατρών.
   -Τον Ποντιακό Σύλλογο Κατερίνης «Παναγία Σουμελά».
   -Το Σύλλογο Νικόπολης Θεσσαλονίκης «Προφήτης Ηλίας».
   -Το Σύλλογο Ολυμπιάδας Ελασσόνας «Το Ματζικέρτ».
   -Την Ένωση Ποντίων Έσσλινγκεν Γερμανίας.
   -Το Σύλλογο Σαπών Ροδόπης «Τα Κασσιτερά».
   -Και τέλος, τον εκδοτικό οίκο ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ για την παρουσίαση στη Θεσσαλονίκη, το Μάρτιο του 2014.

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

100 χρόνια από τη Μάχη της Καλλίπολης – “Çanakkale içinde vurdular beni sözleri”


   Στις 18 Μαρτίου 1918 άρχισε η προσπάθεια της Entente για απόβαση στην Καλλίπολη. Οι Σύμμαχοι θεώρησαν ότι η κατάληψη της χερσονήσου θα απελευθέρωνε τα Στενά και έτσι οι Ρώσοι θα μπορούσαν να βγουν ανεμπόδιστα στη Μεσόγειο ενώ θα άνοιγε και ο δρόμος για την Κωνσταντινούπολη, με αποτέλεσμα την άμεση συνθηκολόγηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 
   Κι όμως, το πείσμα των αμυνόμενων και η «στενοκεφαλιά» των Βρετανών επιτελών που επέμεναν σε ξεπερασμένες τακτικές με εφόδους πεζικού έναντι οχυρωμένων θέσεων, οδήγησαν στην απόλυτη καταστροφή και στην αποτυχία της εκστρατείας. Το κύριο βάρος έπεσε στους ώμους των Αυστραλών και Νεοζηλανδών στρατιωτών, οι οποίοι κυριολεκτικά σφαγιάστηκαν. Από το Μάρτιο του 1918, μέχρι τα τέλη του 1919 που εγκαταλείφθηκε το εγχείρημα, οι Σύμμαχοι είχαν 214.000 νεκρούς.
   Η Ελλάδα δεν είχε μπει ακόμα στον Α` Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά οι Σύμμαχοι χρησιμοποίησαν τη Λήμνο ως βάση των επιχειρήσεών τους. Ήδη από την έναρξη του πολέμου το καλοκαίρι του 1914, υπό την προοπτική της συμμαχικής απόβασης στα μικρασιατικά και θρακικά παράλια και με την ενθάρρυνση της Γερμανίας, είχαν αρχίσει οι εκτοπισμοί των ελληνικών πληθυσμών από την Ιωνία, την Αιολία και τη Θράκη.
   Η νίκη στην Καλλίπολη, εξύψωσε το ηθικό του λαού και στα επόμενα χρόνια απετέλεσε κορυφαίο παράδειγμα ανάπτυξης του τουρκικού εθνικισμού. Στην Καλλίπολη όμως πολέμησαν ως Οθωμανοί στρατιώτες και πάρα πολλοί χριστιανοί, Έλληνες και Αρμένιοι, λόγω της υποχρεωτικής στράτευσης που άρχισε να ισχύει στην πράξη από το 1914. Οι αφηγήσεις όσων πολέμησαν στην Καλλίπολη και επέζησαν από αυτή την τρομακτική σφαγή, έγιναν τραγούδια, τα οποία πέρασαν από τα χείλη όλων των λαών. Κι αυτό γιατί αυτοί οι πρώτοι θρήνοι, παρουσίαζαν την ωμότητα του πολέμου για όλους ανεξαιρέτως, το αναπόφευκτο του θανάτου και την οδύνη των συγγενών των νεκρών.
   Ένα τέτοιο αυθεντικό δείγμα της λαϊκής μούσας, μας παρουσιάζει ο Αναστάσιος Σεϊταρίδης με τον κεμανέ του. Η οικογένειά του, με καταγωγή από τα Σούρμενα Τραπεζούντας, έφυγε αρχικά για το Βατούμ, μετά για το Σοχούμ και τελικά εγκαταστάθηκαν στο Σότσι. Με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου εξορίστηκαν στο Καζαχστάν. Το 1991 ο κυρ-Αναστάσης αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα («Ας πάμε σην Ελλάδαν, σ'εμέτερον το έθνος. Για την πατρίδαν έρθαμε») και εγκαταστάθηκε στο Θρυλόριο Ροδόπης. Ως επαγγελματίας μουσικός από την εποχή του μεσοπολέμου, μας έχει δώσει υπέροχα δείγματα από τη μουσική παράδοση όλων των λαών του Ευξείνου Πόντου. Ένα από αυτά είναι και ο θρήνος στην τουρκική γλώσσα, για την κόλαση της Καλλίπολης, του Τσανάκαλε.

Τρίτη 10 Μαρτίου 2015

Βασίλειος Διγενής, ο Ακρίτης της Ρωμανίας.


   Κλείνεις τα μάτια και βρίσκεσαι στον 9ο αιώνα μΧ, λίγο πιο κάτω από το Κάστρο της Λευκόπετρας, στην περιοχή μεταξύ Χερίανας και Νικοπόλεως, στις πηγές των ποταμών Λύκου και Ευφράτη. Εκεί που διεξήχθη επί δύο αιώνες η σκληρή διαμάχη μεταξύ Ορθοδόξων Ρωμαίων και Παυλικιανών αιρετικών, μαζί με τους συμμάχους τους Άραβες και Αρμενίους.
   Ο Βασίλειος, από εντόπιες αρχοντικές οικογένειες έλκων την καταγωγή, όντας Ακρίτης στη συγκεκριμένη περιοχή, μας δίνει όλη την εικόνα για να καταλάβουμε ακριβώς το τι συνέβαινε και πώς λειτουργούσε αυτός ο στρατιωτικός θεσμός στη δεδομένη χρονική περίοδο.
   Με έδρα το καστέλλο του, βιγλάτορας και αμύντορας του υδάτινου ορίου των ποταμών Λύκου και Ευφράτη, που αποτελούσε το σύνορο των δύο αντιμαχόμενων πλευρών, ο Βασίλειος Ακρίτης μας επιτρέπει να «δούμε» το παρελθόν των προγόνων μας στην ίδια περιοχή.
   Διαβάζεις και ονειρεύεσαι:

Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

Εμείς δε χορεύουμε, αλλά πετάμε... Στη Νικόπολη...


Τι να μας κάνουνε εμάς 90 χρόνια στη Θράκη, αδερφέ μου;
Εμείς έχουμε 20 και βάλε αιώνες Ρωμιοσύνης στα χώματα της Νικόπολης.
Οι ρίζες μας σε μυστικά ταφία,
σφιχταγκαλιάζουνε οστά προγόνων μας, αμέτρητων γενιών.
Ρίζες που θέριεψαν, γιατί ποτίστηκαν με δικό μας αίμα και δικό μας ιδρώτα.
Γι` αυτό εμείς δε χορεύουμε, αλλά πετάμε…
Στη Νικόπολη. Στη δική μας Γαράσαρη.

Νικοπόλεως λέοντες...



Σύλλογος Ποντίων Σαπών Ροδόπης "Τα Κασσιτερά".
Γαράσαρη λέμε...
Νικόπολις η ακατάβλητη!

"Ιμπραχίμ, ο γιός του Ηρακλή" - Παρουσίαση στις Σάπες Ροδόπης


Πολλές ευχαριστίες στον Πρόεδρο, στο Διοικητικό Συμβούλιο
και σε όλα τα μέλη του Συλλόγου Ποντίων Σαπών Ροδόπης "Τα Κασσιτερά",
για την πρόσκληση και τη διοργάνωση παρουσίασης
του "Ιμπραχίμ, ο γιός του Ηρακλή".
Θερμές ευχαριστίες στα μέλη όλων των χορευτικών ομάδων
του Συλλόγου για τη συμμετοχή τους
και σε όλους τους συμπατριώτες για την παρουσία τους στην εκδήλωση.


Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015

Ένα βίντεο, πολλά ερωτήματα…


   Το συγκεκριμένο βίντεο μου το έστειλε φίλος από τη Νικόπολη και προέρχεται από το χωριό Τσάλγαν (το οποίο βρίσκεται στη Νικοπολίτικη επαρχία Αλούτζαρας, κοντά στα διοικητικά σύνορα με τη Χερίανα). Σύμφωνα με τον ίδιο, οι κάτοικοι παλαιότερα ήταν Αλεβίτες, αλλά σε άγνωστο χρόνο ασπάστηκαν το Σουνιτισμό. Στη συγκεκριμένη περιοχή, γνωρίζουμε ότι υπήρχαν πολλά αλεβίτικα χωριά, τα οποία όμως ήταν χριστιανικά και εξισλαμίστηκαν κατά το 16ο και 17ο αιώνα. Έτσι, μέχρι την ανταλλαγή, είχαν μείνει μόνο λίγα ρωμαίικα χωριά (όπως το Κάμισλι, το Αναστός, το Αλισίζ, το Καγιατζίκ κλπ).
   Στο βίντεο αυτό, με πραγματική έκπληξη βλέπω τους κατοίκους να γιορτάζουν την πρωτοχρονιά (στις 14 Ιανουαρίου, δηλαδή με το παλιό ημερολόγιο, όπως οι πρόγονοί μας). Είναι τα γνωστά σε όλους μας Καλαντάρια, τα οποία όμως ξέρουμε ότι διασώθηκαν κυρίως στις περιοχές όπου υπάρχουν ποντιόφωνοι (Τόνγια, Όφις, Τσάϊκαρα κλπ).
   Η έκπληξη γίνεται μεγαλύτερη όταν παρατηρούμε κάποιες λεπτομέρειες. Αρκετές από τις γηραιότερες γυναίκες, κάτω από τη μαντίλα, έχουν τον πατροπαράδοτο αλεβίτικο κεφαλόδεσμο. Οι τρεις άντρες που αναπαριστούν «νύφες», έχουν εμφανώς στον κεφαλόδεσμο την αλεβίτικη ταινία και μάλιστα ο ένας στο κόκκινο χρώμα. Οι ήρωες του δρώμενου είναι εντυπωσιακά ίδιοι: Ο αράπης, ο άρκος, ο γιατρός, η νύφη, ο γαμπρός, ο αστυνομικός κλπ.