Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, Ασαρτζούχ Νικοπόλεως

Καστέλλον -> Χισαρτζούκ -> Ασαρτζούχ Νικοπόλεως

Και ούτως προσέφυγον οι Άστατοι εν Μελιτηνή. Αμηράς δε τότε των εκείσε όντων Σαρακηνών υπήρχεν ο Μονοχεράρης. Λαβόντες τοίνυν παρ’ αυτού οι Άστατοι, τον Αργαούν, κατώκησαν εκείσε. Και ούτως επισυναχθέντες εκ πάντων των μερών, ήρξαντο πραιδεύειν την Ρωμανίαν. Ο δε Σέργιος συνοικήσας μετά των μαθητών αυτού εις τον Αργαούν επί χρόνους τινάς, ύστερον εκ δικαιοκρισίας Θεού, αξίνη εκκοπείς, ως την Εκκλησίαν του Θεού διχοτομήσας, εις πυρ αιώνιον βάλλεται. Ο γαρ Τζανίων ο από Καστέλλον της Νικοπόλεως ων, εις όρος αυτόν ευρηκώς άνωθεν του Αργαού σανίδας εργαζόμενον, την αξίνην εκ των χειρών αυτού λαβών, πατάξας τούτον απέκτεινεν. Και ούτως απερράγη το έσχατον και μείζον πάντων των θηρίων τούτιδε βίου…
(Πέτρου Σικελιώτου, «Ιστορία χρειώδης έλεγχος τε και ανατροπή αιρέσεως των Μανιχαίων, των και Παυλικιανών λεγομένων», 870 μ.Χ.)

Alque ita Astati Melitenem confugerunt, ubi regulus Saracenorum erat Monocherates. A quo Astati pago Argaono donati, sedem ibi defixerunt. Et mox undequaque numero aucti, Romanas terras depraedari coeperunt. Sergius antem cum suis asseclis aliquanto tempore demoratus Argauni, postea justo Dei judicio secure caesus, velut ipse Ecclesiam bifariam diviserat, in ignem aeternum projicitur. Nam Tzanio quidam, Nicopoleos Castelli civis, cum hunc in monte, qui Argauno imminent, invenisset asseres operantem, secure de manu ejus erepta, percussum occidit. Atque hunc vitae finem habuit postrema et pessima omnium fera…
(Petri Siculi “Historia utilis et refutation atque eversio haereseos Manichaeorum qui et Pauliciani dicuntur”, 870 AD)

Ασαρτζούχ Νικοπόλεως, συνοικία Τζανών - Πετράντων

Χριστός ετέχθη, Νικοπολίτες.

Γαράσαρη original στον Πλαταμώνα Καβάλας, με τον Αρσλάν-ποπά και το γαρασαρέτικο αλλάγιν.

Νικόπολις - Κριμαία - Ουζμπεκιστάν - Ελλάδα (Εκατό χρόνια στην ξενιτιά)

   Οι Τοπαλάντ` ήταν μία από τις οικογένειες γηγενών Γαρασαρωτών, που ζούσαν στα χωριά Κόρατζα και Στρεφή, πολύ κοντά στη Νικόπολη, στα βορειοανατολικά της. Γύρω στο 1885, ο Στέφανος Τοπαλίδης, παντρεύεται την Αικατερίνη και εγκαθίσταται στο χωριό της, τη Μπάλτζανα, που βρίσκεται λίγο ανατολικότερα. Γνωρίζουμε οτι απέκτησαν τουλάχιστον τέσσερα παιδιά, το Γιώργο, το Λάζαρο, τον Κυριάκο (με επιφύλαξη το όνομα) και τη Βαρβάρα.

   Το 1910 ο Γιώργος Τοπαλίδης, ένας από τους γιούς του Στέφανου, πήρε για γυναίκα του την Παρθένα, κόρη του Βασίλη Τζανοσίδη από τη Λίτζασα (από την οικογένεια των Τζανών/Πετράντων του Ασαρτζούχ), ο οποίος όμως είχε εγκατασταθεί στη Στρεφή, πατρίδα της γυναίκας του Βασιλικής.

   Ο Γιώργος Τοπαλίδης, αποφασίζει να ξενιτευτεί και επιλέγει ως προορισμό του την Κριμαία. Εκεί, και κυρίως στη Γιάλτα, είχαν μεταναστεύσει πολλοί Γαρασαρώτες από τα βόρεια χωριά της Νικόπολης (Ασαρτζούχ, Λίτζασα, Καταχώρ, Στρεφή, Κόρατζα κλπ).

Ο Στρατηγόν με τη λούραν και τ' αλάγιν!

Ο Νικοπολίτης Στρατηγός Νικόλας Ταμουρίδης (ασή Λίτσασαν) με τη λούραν. 

Από σουμά ο έτερος Νικοπολίτης Στρατηγός Παύλον Στεφανίδης (ασό Έσκιονε). 

Το γαρασαρέτ'κον αλάγιν τη Ρωμαίοις, ακολουθάει...

ΓΑΡΑΣΑΡΗ λέγω σε... Άψιμον εν'...

Κασσιτερά Ροδόπης, στων Τζανάντων το κονάκι. 

Ασαρτζουγότες, Καϊλικότες, Καταχωρέτες, Λιτσασινοί, 

Κοϊνικότες, Εσκιουνότες, Χατζηκιότες, 

όλια Γαρέσαρης παιδία σην σειράν. 

Λούρα: Σπύρος Γαλετσίδης, Στάθης Εμμανουηλίδης, Τάκης Κενανίδης, 

Γρηγόρης Καβαζίδης, Τάσος Πετρόπουλος, Νίκος Ταμουρίδης (έξι λούρατζηδες!!). 

Ζουρνά: Σπύρος Γαλετσίδης. 

Ταούλ': Ηλίας Στεφανίδης, Σπύρος Γαλετσίδης jr. 

Οι Ακρίτες αναμένουν έτοιμοι...

"Панагия Сумела" - "Παναγία Σουμελά"

Για να ξαναθυμηθούμε εμείς οι ελλαδίτες Πόντιοι 

οτι δεν είμαστε μετανάστες αλλά πρόσφυγες, 

οτι τα αδέρφια μας είναι σκορπισμένα σε όλον τον κόσμο, 

οτι η πατρίδα μας και οι ρίζες μας είναι στον Πόντο...

Παναγία Σουμελά, Панагия Сумела, Meryem Ana Manastir Trabzon 15 август 2010

Η πρώτη Πατριαρχική Θεία Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά του Πόντου, 

όπως καταγράφηκε από Πόντιους αδερφούς μας της Ρωσίας 

και είχα την τύχη να συμμετάσχω κι εγώ. 

Ο Πόντος είναι παντού!

Ανεβάστε την ένταση του ήχου και απολαύστε το βίντεο. 

Χρόνια πολλά σε όλες και όλους τους εορτάζοντες σήμερα.

Στο Χαψίκιοϊ, στη Ματσούκα Τραπεζούντας

Στο δρόμο για την Τοκάτη του Πόντου

Ξημέρωμα στην Αμάσεια του Πόντου

Ασαρτζούχ, Νικοπόλεως Πόντου

şebinkarahisar horon, zurnaci Abdullah Kıymaz

Ομάλι Γαρέσαρης στις Σάπες Ροδόπης

Έκιτι Γαράσαρη, στις Σάπες Ροδόπης

Έλα πουλί'μ ας χαίρουμες, η ζωή εν' ολίγον..

3750 χρόνια ...πρό Χριστού!!!

"Τέκνα ομολογητών και τέκνα μαρτύρων εστέ..."

Σάπες Ροδόπης - 26 Ιουνίου 2013

Πέτρος Παπαδόπουλος (Λίτζασα - Licese), 
Μιχαήλ Εμμανουηλίδης (Ασαρτζούχ - Asarcik), 

Σίμος Μαρουφίδης (Καϊλούκα – Keylik/Evcili), 

Ανδρέας Τουρουνίδης (Καϊλούκα - Keylik/Evcili), 

Νικόλαος Παπαδόπουλος (Λίτζασα - Licese), 

Τάκης Κωφίδης (Κάλτζασα – Gelcese/Yeşilyayla), 

Μιχαήλ Κενανίδης (Καϊλούκα - Keylik/Evcili), 

Δημήτριος Αμαραντίδης (Λίτζασα - Licese).

Από φωτογραφία του Καϊλικότα, Στέλιου Κενάνη.

Μιχάλης Χαραλαμπίδης "Πόντος, η επιστροφή μιας πανάρχαιας ταυτότητας - Έναν βιβλίον σην εξορίαν".

   "Στη μνήμη των Ποντίων η πατρίδα τους είναι καταγραμμένη ως μια ευημερούσα, πλούσια κεντρική περιοχή. Ως Κέντρο του Κόσμου, όχι ως φτωχός μαχαλάς της Άγκυρας.
   Στον Πόντο το τέλος του διπολισμού και το άνοιγμα των δρόμων του Μεταξιού, προκάλεσε την ανάκτηση της ευτοπίας και της κεντρικότητάς του. Αυτά τα στοιχεία ιστορικά και ειδικά την περίοδο της αυτοκρατορίας των Κομνηνών, απετέλεσαν πόρο ευημερίας και ανάπτυξης ενός μεγάλου πολιτισμού.
   Η διάσταση του τόπου επιστρέφει ως παραγωγή, ως οικονομικός, ως πνευματικός και υλικός πολιτισμός, ως προϊόντα Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης, ως αρχιτεκτονική, ως στιλ, ως Ποντιακότητα, ως ταυτότητα. Το πνεύμα του τόπου μιας περιοχής επιδρά καταλυτικά στις διαδικασίες ταυτοποίησης, αυτοκαθορισμού και εθνογένεσης. Το στοιχείο αυτό είναι ιδιαίτερα ισχυρό, καταλυτικό σε τόπους με μεγάλη πυκνότητα της ιστορίας, πλούσιους σε ιστορικούς, πολιτισμικούς, αισθητικούς συμβολισμούς".

   "Pontuslularin belleklerinde vatanlarının refah ve zenginlik içinde olan merkezi bir yörede olduğu kaydedilmiştir. Pontus, Ankaranın fakir bir mahallesi değil Dünyanın merkezidir.
   İki kutupluluğun bitmesi ve İpek yolunun açılması Pontusta merkeziyeti ve yöresel güzelliğin geri alınması istemine yol açtı. Tarihte özelikle Komninosların imparatorluğu döneminde, merkeziyet ve yöresel güzellik büyük bir medeniyetin refah ve gelişimine katkıda bulunan başlıca ögelerdir.
   Yöresel boyut, üretim, ekonomi, maddi manevi kültür olarak, Adı Korunmuş Ürünlerle, bir ticaret malının üretildiği hangi ülkeye ait olduğunu gösteren belgelerle mimaride, Pontuslulukta, üslup ve tarzda, kimlikle geri gelir. Bir yörenin ruhu ise özdeşleşmeye, kendi kendini tayin etmeye ve ulus yaratma sürecine katalit tesiri yapar yani son derece etkilidir. Bu unsur, tarihi, açıdan yoğun, tarihi, kültürel, estetik zenginliklerle temsil edilmiş yörelerde özelikle daha da güçlüdür katalitiktir".

Μην παραμυθιάζεστε…

   Κάποιοι έχουν αναγάγει τη διαχείριση της λαϊκής οργής σε επιστήμη. Η εμπειρία τους από ανάλογες περιπτώσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη, είναι τεράστια. 
   Η συνταγή είναι απλή: Απαιτείται να υπάρχει όντως υποβόσκουσα λαϊκή αντίδραση για διάφορα θέματα, η κυβέρνηση της συγκεκριμένης χώρας να έχει πιστέψει ότι κανένας και τίποτα δε μπορεί να την απειλήσει, να υπάρχει αντίδραση εκ μέρους της σε βασικά ζητήματα που θέλει να προωθήσει ο παγκόσμιος ηγεμόνας και να υπάρχουν επίσης στο εσωτερικό ισχυρά οικονομικά συμφέροντα που δέχθηκαν πλήγματα υπό την παρούσα κατάσταση (και βεβαίως κηδεμονεύουν επίδοξους διαχειριστές της εξουσίας). 

   Ο Ερντογάν άλλαξε πολλά στην Τουρκία.
   Από τη χρεωκοπία, τους τεράστιους εξωτερικούς δανεισμούς και την οικονομική εξάρτηση, την οδήγησε σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.
   Δημιουργήθηκαν νέα οικονομικά τζάκια και μειώθηκε κατακόρυφα η ισχύς και η επιρροή των υπαρχόντων.
   Βασίστηκε πολιτικά στο παραδοσιακά συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας, κυρίως στους προερχόμενους από αγροτικές περιοχές, οι οποίοι έχουν επίσης σταθερούς δεσμούς με τη θρησκεία.
   Έκανε σημαντικά βήματα στο ζήτημα της διαφορετικότητας, εντάσσοντας όμως όλες τις εκφράσεις της μέσα στο πλαίσιο ενός κράτους «κατανόησης».
   Προώθησε την πολιτική της υπεράσπισης των μουσουλμανικών πληθυσμών σε Κεντρική Ασία, Μέση Ανατολή, Βόρεια και Ανατολική Αφρική, Βαλκάνια και Καυκασία.
   Δημιούργησε πολεμική βιομηχανία υψηλής τεχνολογίας, πλήττοντας τα συμφέροντα των μόνιμων προμηθευτών του εξωτερικού.
   Δεν έφραξε το δρόμο ενεργειακού ενδιαφέροντος της Ρωσίας προς τη Μέση Ανατολή, αλλά συνεργάστηκε και συνεργάζεται σε πολλά επίπεδα μαζί της.
   Επιδίωξε την περαιτέρω ισχυροποίησή του στον τομέα της πυρηνικής ενέργειας, συνεργαζόμενος με Ιαπωνία, Ρωσία και Γαλλία, παρά τις αντιρρήσεις του «αφεντικού».
   Ακολούθησε γραμμή αντιπαράθεσης με το Ισραήλ, με βάση τους σχεδιασμούς του νέο-οθωμανισμού, παραβλέποντας την ουσιαστική παγκόσμια επιρροή και κυριαρχία εκπροσώπων του «αντιπάλου».
   Δε δέχτηκε να παίξει το ρόλο του «χρήσιμου και πειθήνιου ηλιθίου» στην περίπτωση του Ιράκ, του Ιράν και της Συρίας, γνωρίζοντας ότι αυτό θα αποτελούσε την αρχή τους τέλους για τα δικά του οράματα.
   Άρχισε να αποστασιοποιείται από την «τυφλή υποταγή» του μέντορά του Γκιουλλέν, παρά τις αντιστάσεις του ετέρου πόλου Γκιούλ.
   Πίστεψε ότι οι απανωτές εκλογικές νίκες και τα «χάδια» των πραγματικά ισχυρών του κόσμου, τον έχουν κάνει «ανίκητο».
   Έβαλε στην άκρη το κεμαλικό κατεστημένο, πολιτικό και στρατιωτικό, προσβάλλοντας ταυτόχρονα πολλές φορές τον ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας.
   Ενοχλήθηκε και αντιτάχθηκε στη συνεχή και αναπόφευκτη δυτικότροπη προοδευτικοποίηση της μορφωμένης νέας γενιάς στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Τ   έλος, η αυθεντική μαυροθαλασσίτικη καταγωγή του, δεν του επιτρέπει να κάνει ουσιαστικούς συμβιβασμούς σε σχέση με όσα πιστεύει, αφού δεν τον αφήνει η γνωστή σε πολλούς από εμάς, ξεροκεφαλιά και άγνοια κινδύνου.

   Όλα τα υλικά λοιπόν υπάρχουν. Όπως και όλες οι αντίπαλες δυνάμεις, μικρές και μεγάλες, στο εσωτερικό. Οι τελευταίες απαγορεύσεις σε αλκοόλ, τσιγάρο και η προσπάθεια προετοιμασίας της Κωνσταντινούπολης, με αλλαγή της φυσιογνωμίας της προς το οθωμανικότερο, να αποτελέσει το νέο κέντρο, τη νέα πρωτεύουσα του Ισλάμ στον 21ο αιώνα, ήταν απλά η σπίθα.
   Η μεγάλη πλειοψηφία όσων διαδήλωσαν από την πρώτη στιγμή, ήταν οι μορφωμένοι νέοι της Πόλης που νιώθουν ότι απειλείται το μέλλον που ονειρεύτηκαν (και εν πολλοίς ήδη ζούσαν) ως πολίτες ενός κράτους του δυτικού κόσμου.
   Από τη δεύτερη μέρα και μετά, άρχισε η προσπάθεια καπελώματος από τους εκφραστές του σκληρού κεμαλισμού (με μανδύα σοσιαλδημοκρατίας), με αμφίβολα αποτελέσματα κατά την άποψή μου.
   Από κοντά οι «γκρίζοι λύκοι» που η ιδεολογία του νέο-οθωμανισμού απειλεί όλη την κοσμοθεωρία τους.
   Μαζί και υποστηρικτές του φιλοκουρδικού συνασπισμού που έχουν αποθέσει όλες τις ελπίδες τους πλέον στον «ισχυρό εξωτερικό παράγοντα».
   Δίπλα τους όλα τα αριστερά απομεινάρια, κληρονόμοι της ισχυρής επαναστατικής αριστεράς του ’70 και του ’80 κυρίως.
   Μαζί και όλες οι εκφράσεις του αλεβιτών που βλέπουν ως μεγάλη απειλή το σουνιτισμό των νέο-οθωμανών.
   Μπροστά και οι Χεμσινλήδες, οι συνειδητοποιημένοι Κιρκάσιοι, οι διαφοροποιηθέντες Ζαζά και λοιπές εθνοτικές ομάδες.
   Στην πρώτη γραμμή και τα δικά μας μαυροθαλασσίτικα παιδιά που ενδιαφέρονται για τη διάσωση της γλώσσας και της κουλτούρας τους.
   Με λίγα λόγια ένα συνονθύλευμα, διαφορετικών προσδοκιών, επιδιώξεων και αφετηρίας.

   Τι θα γίνει; Το πιο πιθανό είναι να καταφέρουν να «κοντύνουν» τον Ερντογάν και να επέλθει σύντομα η αντικατάστασή του με κάποιον του ιδίου κλίματος, αλλά της νοοτροπίας Γκιούλ.
   Επικράτηση των κεμαλιστών-σοσιαλδημοκρατών είναι πολύ δύσκολη, γιατί η μπογιά τους περνούσε τις δεκαετίες του ’70-’80-’90, αλλά η σημερινή προοδευτική νεολαία δε μασάει από «προβιές».
   Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο να επιδιωχθεί εκτόνωση της κρίσης και πτώση του Ερντογάν με εμπλοκή στρατιωτικού χαρακτήρα μικρής χρονικής διάρκειας (μαντέψτε με ποιόν). Άλλωστε αυτό προέβλεπε και έτσι ξεκινούσε το σχέδιο «Βαριοπούλα».

   Σε κάθε περίπτωση, τίποτα δε θα είναι ίδιο μετά από τα γεγονότα που βιώνει αυτές τις μέρες η Τουρκία.
   Μάλλον έφτασε η ώρα να «αποσυρθεί» ο Ερντογάν (να τον «αποσύρουν» δηλαδή).
   Στην περίπτωση αυτή θα παίξει το ρόλο του Μεγάλου Βεζίρη Ιμπραήμ στο γνωστό σήριαλ, το οποίο ο ίδιος έχει κατηγορήσει πολλές φορές.
   Άλλωστε ο τηλεοπτικός Σουλτάνος Σουλεϊμάν είναι στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων του Ταξίμ, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία.

Καλή Ανάσταση, Ορωμαίοι τη Γαρέσαρης!

Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄ - Είχε καταγωγή από τη Νικόπολη;

   Ο Πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄ ήταν μια από τις μεγαλύτερες μορφές που κόσμησαν τον πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι γνωστός ως Ιωακείμ Γ΄ ο Μεγαλοπρεπής, λόγω της πληθωρικής προσωπικότητάς και πολυσχιδούς δραστηριότητάς του.    
   Γεννημένος το 1834 στο Βαφεοχώρι του Βοσπόρου, ο κατά κόσμον Χρήστος Δεβετζής ή Δημητριάδης, γιός του Δημητρίου και της Θεοδώρας Δεβετζή, από μικρός έδειξε την κλίση του προς τα γράμματα και την εκκλησία. Πέρασε από πολλές θέσεις (Κωνσταντινούπολη, Βουκουρέστι, Βιέννη, Άγιο Όρος) και μητροπόλεις (Βάρνας, Θεσσαλονίκης) μέχρι το 1878 που εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης. 
   Στο θρόνο έμεινε μέχρι την παραίτησή του το 1884, κυρίως λόγω της αντίδρασής του στην επιχειρούμενη από την Πύλη κατάργηση των προνομίων της Εκκλησίας. Επί σειρά ετών έμεινε στο σπίτι του στο Βαφεοχώρι και περιόδευσε στα Πατριαρχεία Ιεοροσολύμων, Αντιοχείας και Αλεξανδρείας. Τέλος εγκαταστάθηκε στο κελί Μυλοποτάμου της Μονής Μεγίστης Λαύρας στο Άγιο Όρος, μέχρι το 1901 που εξελέγη για δεύτερη φορά Οικουμενικός Πατριάρχης. 
   Πέθανε το 1912 και τάφηκε στη Μονή Ζωοδόχου Πηγής στο Βαλουκλή της Πόλης. 

Σην Ελλάδαν…

   Την ημέρα της Παναγίας, 15 Αυγούστου 1924, σαλπάρει από το λιμάνι της Κερασούντας το ατμόπλοιο «Αρχιπέλαγος». Είναι η τρίτη και μεγαλύτερη μεταφορά προσφύγων από τη Γαράσαρη. 

   Στα αμπάρια και στο κατάστρωμα οι ξεριζωμένοι Νικοπολίτες, Ασαρτζουγότες, Λιτσασινοί, Καταχωρέτες, Καϊλικότες, Παλτσανότες, Κορατσινοί, Καλτσασινοί, Λαπότες, Χατζηκιότες, Εσκιουνότες, Καρακεβεζιτινοί, Σουπαχλήδες και λοιποί Γαρασαρέτες. 

   Έξι μερόνυχτα ταξίδι και την Παρασκευή 22 Αυγούστου 1924, γράφει η εφημερίδα «Μακεδονία» της Θεσσαλονίκης:

   «Αποβιβασθέντες εν Μίκρα ήρξαντο τελούντες 14ήμερον κάθαρσιν οι αφιχθέντες διά του «Αρχιπελάγους» 3.700 πρόσφυγες εκ Κερασούντος. Μετά την κάθαρσίν των θα μεταφερθώσιν εν Χαρμάνκιοϊ. 
   Εν τω μεταξύ αναμένονται διά τριών ατμοπλοίων εκ Πειραιώς 4.500 πρόσφυγες, μετά δεκαήμερον δε εκ Πόντου ο «Έυξεινος» και εν άλλο ατμόπλοιον, αμφότερα πλήρη προσφύγων. Οι υπολειφθησόμενοι μετ’ αυτών εν Πόντω πρόσφυγες, θα ανέρχωνται εις 8 χιλιάδας περίπου».

Από τη Χολομάνα Τραπεζούντας, στο Κίζαρι Ροδόπης

Η γιαγιά Αναστασία Παπουλίδου γεννήθηκε το 1917 στη Χολομάνα της Τραπεζούντας. 

Τον πατέρα της τον σκότωσαν οι Τούρκοι και έτσι αναγκάστηκαν να φύγουν στο Σοχούμι, 

η ίδια, ο μεγαλύτερος αδερφός της, η μητέρα της 
και ο παππούς της Ευστάθιος Κελεσίδης. 

Στο Σοχούμι πέθανε και η μητέρα τους και έτσι ήρθαν στην Ελλάδα 

τα δύο ανήλικα ορφανά μαζί με τον παππού τους. 

Από την Καλαμαριά κατέληξαν στο Κίζαρι Ροδόπης. 

Το 1932 παντρεύεται στην Αλεξανδρούπολη, 

στην οικογένεια Βρεχόπουλου από το Πελέν της Χερίανας.

Ουτς-αγιάχ, από γενιά σε γενιά...

Ο Σπύρος Γαλετσίδης (Κοϊνίκι Γαράσαρης 1923) 

διδάσκει ούτς-αγιάχ...

«Ο Γιώργον ασήν Τόνγιαν» - Αναστάσιος Σεϊταρίδης

Τρανόν τραγωδίαν ασόν κεμανετσήν Αναστάς Σεϊταρίδη. 

Η οικογένειά του από τα Σούρμενα Τραπεζούντας στο Βατούμι και στο Σοχούμι 

και μετά στό Λαζαρόβσκοε του Σότσι όπου γεννήθηκε το 1923. 

Από το 1949 μέχρι το 1959 αναγκαστικός εκτοπισμός στο Καζαχστάν, 

επιστροφή στο Σότσι μετά από δέκα χρόνια 

και τελικά στο Θρυλόριο Ροδόπης από το 1991.

Αναστάσιος Σεϊταρίδης, Πόντιος Οδυσσέας - Σούρμενα - Βατούμ - Σοχούμ - Σότσι - Καζακστάν - Ελλάδα

   Η οικογένειά του από τα Σούρμενα της Τραπεζούντας 
έφυγε για το Βατούμι της Ατζαρίας, 

μετά στο Σοχούμι της Αμπχαζίας 
και τελικά στο Λαζαρέβσκοε του Σότσι, στη νότια Ρωσία.

   Εκεί γεννήθηκε το 1923 ο κυρ-Αναστάσης Σεϊταρίδης. 

Πολέμησε με τον Κόκκινο Στρατό στο Β’ ΠΠ, παρασημοφορήθηκε
και λίγα χρόνια μετά, το 1949,
εξορίστηκε μαζί με την οικογένειά του και χιλιάδες ακόμα Έλληνες 

στην κεντρική Ασία, στις στέπες του Καζαχστάν.    

   Μετά από δέκα χρόνια εξορίας και το θάνατο του Στάλιν, 

ο Χρουστσώφ δίνει την άδεια στους εξόριστους να πάνε όπου θέλουν. 

Ο κυρ-Αναστάσης γυρίζει στο χωριό του στο Σότσι και αρχίζει μια νέα ζωή. 

   Ο κεμανές είναι ο αχώριστος σύντροφός του και είναι από τους πολύ λίγους 

εναπομείναντες παραδοσιακούς δεξιοτέχνες αυτού του οργάνου. 

   Το 1991 πήρε την απόφαση να έρθει στην Ελλάδα. 

«Ας πάμε σην Ελλάδαν, σ’εμέτερον το έθνος. Για την πατρίδαν έρθαμε». 

Από τότε ζει στο χωριό Θρυλόριο της Ροδόπης.