Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄ - Είχε καταγωγή από τη Νικόπολη;

   Ο Πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄ ήταν μια από τις μεγαλύτερες μορφές που κόσμησαν τον πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι γνωστός ως Ιωακείμ Γ΄ ο Μεγαλοπρεπής, λόγω της πληθωρικής προσωπικότητάς και πολυσχιδούς δραστηριότητάς του.    
   Γεννημένος το 1834 στο Βαφεοχώρι του Βοσπόρου, ο κατά κόσμον Χρήστος Δεβετζής ή Δημητριάδης, γιός του Δημητρίου και της Θεοδώρας Δεβετζή, από μικρός έδειξε την κλίση του προς τα γράμματα και την εκκλησία. Πέρασε από πολλές θέσεις (Κωνσταντινούπολη, Βουκουρέστι, Βιέννη, Άγιο Όρος) και μητροπόλεις (Βάρνας, Θεσσαλονίκης) μέχρι το 1878 που εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης. 
   Στο θρόνο έμεινε μέχρι την παραίτησή του το 1884, κυρίως λόγω της αντίδρασής του στην επιχειρούμενη από την Πύλη κατάργηση των προνομίων της Εκκλησίας. Επί σειρά ετών έμεινε στο σπίτι του στο Βαφεοχώρι και περιόδευσε στα Πατριαρχεία Ιεοροσολύμων, Αντιοχείας και Αλεξανδρείας. Τέλος εγκαταστάθηκε στο κελί Μυλοποτάμου της Μονής Μεγίστης Λαύρας στο Άγιο Όρος, μέχρι το 1901 που εξελέγη για δεύτερη φορά Οικουμενικός Πατριάρχης. 
   Πέθανε το 1912 και τάφηκε στη Μονή Ζωοδόχου Πηγής στο Βαλουκλή της Πόλης. 

Σην Ελλάδαν…

   Την ημέρα της Παναγίας, 15 Αυγούστου 1924, σαλπάρει από το λιμάνι της Κερασούντας το ατμόπλοιο «Αρχιπέλαγος». Είναι η τρίτη και μεγαλύτερη μεταφορά προσφύγων από τη Γαράσαρη. 

   Στα αμπάρια και στο κατάστρωμα οι ξεριζωμένοι Νικοπολίτες, Ασαρτζουγότες, Λιτσασινοί, Καταχωρέτες, Καϊλικότες, Παλτσανότες, Κορατσινοί, Καλτσασινοί, Λαπότες, Χατζηκιότες, Εσκιουνότες, Καρακεβεζιτινοί, Σουπαχλήδες και λοιποί Γαρασαρέτες. 

   Έξι μερόνυχτα ταξίδι και την Παρασκευή 22 Αυγούστου 1924, γράφει η εφημερίδα «Μακεδονία» της Θεσσαλονίκης:

   «Αποβιβασθέντες εν Μίκρα ήρξαντο τελούντες 14ήμερον κάθαρσιν οι αφιχθέντες διά του «Αρχιπελάγους» 3.700 πρόσφυγες εκ Κερασούντος. Μετά την κάθαρσίν των θα μεταφερθώσιν εν Χαρμάνκιοϊ. 
   Εν τω μεταξύ αναμένονται διά τριών ατμοπλοίων εκ Πειραιώς 4.500 πρόσφυγες, μετά δεκαήμερον δε εκ Πόντου ο «Έυξεινος» και εν άλλο ατμόπλοιον, αμφότερα πλήρη προσφύγων. Οι υπολειφθησόμενοι μετ’ αυτών εν Πόντω πρόσφυγες, θα ανέρχωνται εις 8 χιλιάδας περίπου».

Από τη Χολομάνα Τραπεζούντας, στο Κίζαρι Ροδόπης

Η γιαγιά Αναστασία Παπουλίδου γεννήθηκε το 1917 στη Χολομάνα της Τραπεζούντας. 

Τον πατέρα της τον σκότωσαν οι Τούρκοι και έτσι αναγκάστηκαν να φύγουν στο Σοχούμι, 

η ίδια, ο μεγαλύτερος αδερφός της, η μητέρα της 
και ο παππούς της Ευστάθιος Κελεσίδης. 

Στο Σοχούμι πέθανε και η μητέρα τους και έτσι ήρθαν στην Ελλάδα 

τα δύο ανήλικα ορφανά μαζί με τον παππού τους. 

Από την Καλαμαριά κατέληξαν στο Κίζαρι Ροδόπης. 

Το 1932 παντρεύεται στην Αλεξανδρούπολη, 

στην οικογένεια Βρεχόπουλου από το Πελέν της Χερίανας.

Ουτς-αγιάχ, από γενιά σε γενιά...

Ο Σπύρος Γαλετσίδης (Κοϊνίκι Γαράσαρης 1923) 

διδάσκει ούτς-αγιάχ...

«Ο Γιώργον ασήν Τόνγιαν» - Αναστάσιος Σεϊταρίδης

Τρανόν τραγωδίαν ασόν κεμανετσήν Αναστάς Σεϊταρίδη. 

Η οικογένειά του από τα Σούρμενα Τραπεζούντας στο Βατούμι και στο Σοχούμι 

και μετά στό Λαζαρόβσκοε του Σότσι όπου γεννήθηκε το 1923. 

Από το 1949 μέχρι το 1959 αναγκαστικός εκτοπισμός στο Καζαχστάν, 

επιστροφή στο Σότσι μετά από δέκα χρόνια 

και τελικά στο Θρυλόριο Ροδόπης από το 1991.

Αναστάσιος Σεϊταρίδης, Πόντιος Οδυσσέας - Σούρμενα - Βατούμ - Σοχούμ - Σότσι - Καζακστάν - Ελλάδα

   Η οικογένειά του από τα Σούρμενα της Τραπεζούντας 
έφυγε για το Βατούμι της Ατζαρίας, 

μετά στο Σοχούμι της Αμπχαζίας 
και τελικά στο Λαζαρέβσκοε του Σότσι, στη νότια Ρωσία.

   Εκεί γεννήθηκε το 1923 ο κυρ-Αναστάσης Σεϊταρίδης. 

Πολέμησε με τον Κόκκινο Στρατό στο Β’ ΠΠ, παρασημοφορήθηκε
και λίγα χρόνια μετά, το 1949,
εξορίστηκε μαζί με την οικογένειά του και χιλιάδες ακόμα Έλληνες 

στην κεντρική Ασία, στις στέπες του Καζαχστάν.    

   Μετά από δέκα χρόνια εξορίας και το θάνατο του Στάλιν, 

ο Χρουστσώφ δίνει την άδεια στους εξόριστους να πάνε όπου θέλουν. 

Ο κυρ-Αναστάσης γυρίζει στο χωριό του στο Σότσι και αρχίζει μια νέα ζωή. 

   Ο κεμανές είναι ο αχώριστος σύντροφός του και είναι από τους πολύ λίγους 

εναπομείναντες παραδοσιακούς δεξιοτέχνες αυτού του οργάνου. 

   Το 1991 πήρε την απόφαση να έρθει στην Ελλάδα. 

«Ας πάμε σην Ελλάδαν, σ’εμέτερον το έθνος. Για την πατρίδαν έρθαμε». 

Από τότε ζει στο χωριό Θρυλόριο της Ροδόπης.