"Τέκνα ομολογητών και τέκνα μαρτύρων εστέ..."

Σάπες Ροδόπης - 26 Ιουνίου 2013

Πέτρος Παπαδόπουλος (Λίτζασα - Licese), 
Μιχαήλ Εμμανουηλίδης (Ασαρτζούχ - Asarcik), 

Σίμος Μαρουφίδης (Καϊλούκα – Keylik/Evcili), 

Ανδρέας Τουρουνίδης (Καϊλούκα - Keylik/Evcili), 

Νικόλαος Παπαδόπουλος (Λίτζασα - Licese), 

Τάκης Κωφίδης (Κάλτζασα – Gelcese/Yeşilyayla), 

Μιχαήλ Κενανίδης (Καϊλούκα - Keylik/Evcili), 

Δημήτριος Αμαραντίδης (Λίτζασα - Licese).

Από φωτογραφία του Καϊλικότα, Στέλιου Κενάνη.

Μιχάλης Χαραλαμπίδης "Πόντος, η επιστροφή μιας πανάρχαιας ταυτότητας - Έναν βιβλίον σην εξορίαν".

   "Στη μνήμη των Ποντίων η πατρίδα τους είναι καταγραμμένη ως μια ευημερούσα, πλούσια κεντρική περιοχή. Ως Κέντρο του Κόσμου, όχι ως φτωχός μαχαλάς της Άγκυρας.
   Στον Πόντο το τέλος του διπολισμού και το άνοιγμα των δρόμων του Μεταξιού, προκάλεσε την ανάκτηση της ευτοπίας και της κεντρικότητάς του. Αυτά τα στοιχεία ιστορικά και ειδικά την περίοδο της αυτοκρατορίας των Κομνηνών, απετέλεσαν πόρο ευημερίας και ανάπτυξης ενός μεγάλου πολιτισμού.
   Η διάσταση του τόπου επιστρέφει ως παραγωγή, ως οικονομικός, ως πνευματικός και υλικός πολιτισμός, ως προϊόντα Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης, ως αρχιτεκτονική, ως στιλ, ως Ποντιακότητα, ως ταυτότητα. Το πνεύμα του τόπου μιας περιοχής επιδρά καταλυτικά στις διαδικασίες ταυτοποίησης, αυτοκαθορισμού και εθνογένεσης. Το στοιχείο αυτό είναι ιδιαίτερα ισχυρό, καταλυτικό σε τόπους με μεγάλη πυκνότητα της ιστορίας, πλούσιους σε ιστορικούς, πολιτισμικούς, αισθητικούς συμβολισμούς".

   "Pontuslularin belleklerinde vatanlarının refah ve zenginlik içinde olan merkezi bir yörede olduğu kaydedilmiştir. Pontus, Ankaranın fakir bir mahallesi değil Dünyanın merkezidir.
   İki kutupluluğun bitmesi ve İpek yolunun açılması Pontusta merkeziyeti ve yöresel güzelliğin geri alınması istemine yol açtı. Tarihte özelikle Komninosların imparatorluğu döneminde, merkeziyet ve yöresel güzellik büyük bir medeniyetin refah ve gelişimine katkıda bulunan başlıca ögelerdir.
   Yöresel boyut, üretim, ekonomi, maddi manevi kültür olarak, Adı Korunmuş Ürünlerle, bir ticaret malının üretildiği hangi ülkeye ait olduğunu gösteren belgelerle mimaride, Pontuslulukta, üslup ve tarzda, kimlikle geri gelir. Bir yörenin ruhu ise özdeşleşmeye, kendi kendini tayin etmeye ve ulus yaratma sürecine katalit tesiri yapar yani son derece etkilidir. Bu unsur, tarihi, açıdan yoğun, tarihi, kültürel, estetik zenginliklerle temsil edilmiş yörelerde özelikle daha da güçlüdür katalitiktir".

Μην παραμυθιάζεστε…

   Κάποιοι έχουν αναγάγει τη διαχείριση της λαϊκής οργής σε επιστήμη. Η εμπειρία τους από ανάλογες περιπτώσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη, είναι τεράστια. 
   Η συνταγή είναι απλή: Απαιτείται να υπάρχει όντως υποβόσκουσα λαϊκή αντίδραση για διάφορα θέματα, η κυβέρνηση της συγκεκριμένης χώρας να έχει πιστέψει ότι κανένας και τίποτα δε μπορεί να την απειλήσει, να υπάρχει αντίδραση εκ μέρους της σε βασικά ζητήματα που θέλει να προωθήσει ο παγκόσμιος ηγεμόνας και να υπάρχουν επίσης στο εσωτερικό ισχυρά οικονομικά συμφέροντα που δέχθηκαν πλήγματα υπό την παρούσα κατάσταση (και βεβαίως κηδεμονεύουν επίδοξους διαχειριστές της εξουσίας). 

   Ο Ερντογάν άλλαξε πολλά στην Τουρκία.
   Από τη χρεωκοπία, τους τεράστιους εξωτερικούς δανεισμούς και την οικονομική εξάρτηση, την οδήγησε σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.
   Δημιουργήθηκαν νέα οικονομικά τζάκια και μειώθηκε κατακόρυφα η ισχύς και η επιρροή των υπαρχόντων.
   Βασίστηκε πολιτικά στο παραδοσιακά συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας, κυρίως στους προερχόμενους από αγροτικές περιοχές, οι οποίοι έχουν επίσης σταθερούς δεσμούς με τη θρησκεία.
   Έκανε σημαντικά βήματα στο ζήτημα της διαφορετικότητας, εντάσσοντας όμως όλες τις εκφράσεις της μέσα στο πλαίσιο ενός κράτους «κατανόησης».
   Προώθησε την πολιτική της υπεράσπισης των μουσουλμανικών πληθυσμών σε Κεντρική Ασία, Μέση Ανατολή, Βόρεια και Ανατολική Αφρική, Βαλκάνια και Καυκασία.
   Δημιούργησε πολεμική βιομηχανία υψηλής τεχνολογίας, πλήττοντας τα συμφέροντα των μόνιμων προμηθευτών του εξωτερικού.
   Δεν έφραξε το δρόμο ενεργειακού ενδιαφέροντος της Ρωσίας προς τη Μέση Ανατολή, αλλά συνεργάστηκε και συνεργάζεται σε πολλά επίπεδα μαζί της.
   Επιδίωξε την περαιτέρω ισχυροποίησή του στον τομέα της πυρηνικής ενέργειας, συνεργαζόμενος με Ιαπωνία, Ρωσία και Γαλλία, παρά τις αντιρρήσεις του «αφεντικού».
   Ακολούθησε γραμμή αντιπαράθεσης με το Ισραήλ, με βάση τους σχεδιασμούς του νέο-οθωμανισμού, παραβλέποντας την ουσιαστική παγκόσμια επιρροή και κυριαρχία εκπροσώπων του «αντιπάλου».
   Δε δέχτηκε να παίξει το ρόλο του «χρήσιμου και πειθήνιου ηλιθίου» στην περίπτωση του Ιράκ, του Ιράν και της Συρίας, γνωρίζοντας ότι αυτό θα αποτελούσε την αρχή τους τέλους για τα δικά του οράματα.
   Άρχισε να αποστασιοποιείται από την «τυφλή υποταγή» του μέντορά του Γκιουλλέν, παρά τις αντιστάσεις του ετέρου πόλου Γκιούλ.
   Πίστεψε ότι οι απανωτές εκλογικές νίκες και τα «χάδια» των πραγματικά ισχυρών του κόσμου, τον έχουν κάνει «ανίκητο».
   Έβαλε στην άκρη το κεμαλικό κατεστημένο, πολιτικό και στρατιωτικό, προσβάλλοντας ταυτόχρονα πολλές φορές τον ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας.
   Ενοχλήθηκε και αντιτάχθηκε στη συνεχή και αναπόφευκτη δυτικότροπη προοδευτικοποίηση της μορφωμένης νέας γενιάς στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Τ   έλος, η αυθεντική μαυροθαλασσίτικη καταγωγή του, δεν του επιτρέπει να κάνει ουσιαστικούς συμβιβασμούς σε σχέση με όσα πιστεύει, αφού δεν τον αφήνει η γνωστή σε πολλούς από εμάς, ξεροκεφαλιά και άγνοια κινδύνου.

   Όλα τα υλικά λοιπόν υπάρχουν. Όπως και όλες οι αντίπαλες δυνάμεις, μικρές και μεγάλες, στο εσωτερικό. Οι τελευταίες απαγορεύσεις σε αλκοόλ, τσιγάρο και η προσπάθεια προετοιμασίας της Κωνσταντινούπολης, με αλλαγή της φυσιογνωμίας της προς το οθωμανικότερο, να αποτελέσει το νέο κέντρο, τη νέα πρωτεύουσα του Ισλάμ στον 21ο αιώνα, ήταν απλά η σπίθα.
   Η μεγάλη πλειοψηφία όσων διαδήλωσαν από την πρώτη στιγμή, ήταν οι μορφωμένοι νέοι της Πόλης που νιώθουν ότι απειλείται το μέλλον που ονειρεύτηκαν (και εν πολλοίς ήδη ζούσαν) ως πολίτες ενός κράτους του δυτικού κόσμου.
   Από τη δεύτερη μέρα και μετά, άρχισε η προσπάθεια καπελώματος από τους εκφραστές του σκληρού κεμαλισμού (με μανδύα σοσιαλδημοκρατίας), με αμφίβολα αποτελέσματα κατά την άποψή μου.
   Από κοντά οι «γκρίζοι λύκοι» που η ιδεολογία του νέο-οθωμανισμού απειλεί όλη την κοσμοθεωρία τους.
   Μαζί και υποστηρικτές του φιλοκουρδικού συνασπισμού που έχουν αποθέσει όλες τις ελπίδες τους πλέον στον «ισχυρό εξωτερικό παράγοντα».
   Δίπλα τους όλα τα αριστερά απομεινάρια, κληρονόμοι της ισχυρής επαναστατικής αριστεράς του ’70 και του ’80 κυρίως.
   Μαζί και όλες οι εκφράσεις του αλεβιτών που βλέπουν ως μεγάλη απειλή το σουνιτισμό των νέο-οθωμανών.
   Μπροστά και οι Χεμσινλήδες, οι συνειδητοποιημένοι Κιρκάσιοι, οι διαφοροποιηθέντες Ζαζά και λοιπές εθνοτικές ομάδες.
   Στην πρώτη γραμμή και τα δικά μας μαυροθαλασσίτικα παιδιά που ενδιαφέρονται για τη διάσωση της γλώσσας και της κουλτούρας τους.
   Με λίγα λόγια ένα συνονθύλευμα, διαφορετικών προσδοκιών, επιδιώξεων και αφετηρίας.

   Τι θα γίνει; Το πιο πιθανό είναι να καταφέρουν να «κοντύνουν» τον Ερντογάν και να επέλθει σύντομα η αντικατάστασή του με κάποιον του ιδίου κλίματος, αλλά της νοοτροπίας Γκιούλ.
   Επικράτηση των κεμαλιστών-σοσιαλδημοκρατών είναι πολύ δύσκολη, γιατί η μπογιά τους περνούσε τις δεκαετίες του ’70-’80-’90, αλλά η σημερινή προοδευτική νεολαία δε μασάει από «προβιές».
   Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο να επιδιωχθεί εκτόνωση της κρίσης και πτώση του Ερντογάν με εμπλοκή στρατιωτικού χαρακτήρα μικρής χρονικής διάρκειας (μαντέψτε με ποιόν). Άλλωστε αυτό προέβλεπε και έτσι ξεκινούσε το σχέδιο «Βαριοπούλα».

   Σε κάθε περίπτωση, τίποτα δε θα είναι ίδιο μετά από τα γεγονότα που βιώνει αυτές τις μέρες η Τουρκία.
   Μάλλον έφτασε η ώρα να «αποσυρθεί» ο Ερντογάν (να τον «αποσύρουν» δηλαδή).
   Στην περίπτωση αυτή θα παίξει το ρόλο του Μεγάλου Βεζίρη Ιμπραήμ στο γνωστό σήριαλ, το οποίο ο ίδιος έχει κατηγορήσει πολλές φορές.
   Άλλωστε ο τηλεοπτικός Σουλτάνος Σουλεϊμάν είναι στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων του Ταξίμ, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία.