Αρχαιολόγος δεν είμαι. Πάντα όμως με συγκινούσε αυτή η επιστήμη,
η συνήθως μοναχική πορεία των λειτουργών της, ο ακάματος σεβασμός στη
λεπτομέρεια, το «σκουπάκι», οι ερμηνείες, η σύνθετη σκέψη που ακροβατεί μεταξύ
φαντασίας και πηγών.
Τα μαθήματα της
Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο τα γευόμουν με χαρά και ενδιαφέρον. Προϊστορική,
Κλασική, Βυζαντινή, Μεταβυζαντινή. Πάντα κάτι καινούργιο μάθαινα. Ένα νέο
παράθυρο άνοιγε για να πετάξει η φαντασία μου, βασισμένη σε στοιχεία, πηγές και
ευρήματα.
Παρ` όλα αυτά, η
δική μου προδιαγεγραμμένη ρότα ήταν προς την κατεύθυνση της Ιστορίας, το μεγάλο
μου έρωτα και βάσανο.
Αυτή όμως είναι
μια άλλη ιστορία.
Ο Αλέξανδρος
ήτανε πάντα βιδωμένος στο νου μου. Η πορεία του, η ορμή του, η τόλμη και οι
αναζητήσεις του, η κληρονομιά και η καταλυτική προσφορά του σ` αυτό που λέμε
ότι ανήκουμε και είμαστε σήμερα.
Παρακολουθώ
λοιπόν κι εγώ την υπόθεση του λόφου Καστά στην Αμφίπολη εδώ και δύο χρόνια,
όταν πρωτακούστηκαν οι πρώτες εκτιμήσεις από την Κατερίνα Περιστέρη. Ακολούθησε
ο εντοπισμός του περιβόλου, η ανακοίνωση στην ετήσια Αρχαιολογική Συνάντηση της
βόρειας Ελλάδας και φέτος το καλοκαίρι όλα όσα έχουν κινήσει το πανελλήνιο και
το παγκόσμιο ενδιαφέρον.
