Κλειστή και το 2018 η Παναγία Σουμελά...;

Σύμφωνα με πληροφορίες από την Τραπεζούντα, 

η Παναγία Σουμελά δεν θα παραμείνει κλειστή για επισκέπτες μόνο το 2016

και κάποιους μήνες του 2017 (όπως ήταν προγραμματισμένο),

αλλά μέχρι και τον Αύγουστο του 2018.

Τουλάχιστον αυτό φέρεται να απάντησε πριν λίγες ημέρες

το αρμόδιο Υπουργείο Τουρισμού της Τουρκίας,

με επιστολή που έστειλε στη Νομαρχία Τραπεζούντας...

(Μακάρι να διαψευστεί η είδηση ή να αλλάξει η απόφαση...)

Τζανίων, από Καστέλλον της Νικοπόλεως - Χίλια εκατόν ογδονταένα χρόνια μετά…

   Χίλια διακόσια χρόνια οπίσ`, οκτακόσια χρόνια μετά τον Χριστόν και Κύριον εμούν, ο Βασιλέας σήν Πόλιν έδωκεν διαταγήν σα φουσάτα της Ρωμανίας, για να κρούγουν τους Άστατους Παυλικιάνους σο Κυνοχώριον. Αούτοι Ρωμαίοι πα ήτανε, με τοι τ`εμετέροις εντάμαν, αλλά την πίστιν εμούν αλλάξανε κι εγέντανε αιρετικοί.
   Ατότε πολλά φουρτούνας έρθανε σην Λαοδικείαν, σην Νεοκαισάρειαν, σην Αμάσειαν, σην Ευδοκιάδαν και σ` όλια τα μέρια τ` αφκά της Μαυροθάλασσας, ους το όριον της Νικοπόλεως και της Χερρίανας.
   Τα φουσάτα του Βασιλέα έκρουσαν τους αιρετικούς κι αούτοι επήγαν αφ`κά ασήν Σεβάστειαν, σουμά σον Εμίρη της Μελιτηνής, τον άπιστον Σαρακηνόν. Αούτος έδωκε αυτοίς μέρια για να στέκουνται και μετ` εκείνον και με τ`ς Αρμενάντ` να πολεμάνε την Ρωμανίαν.
   Αέτσ` εποίησαν «βασίλειον ελλενικόν» και τρανόν καστροπολιτείαν σ`κώσανε, τον Αργαούν. Επ` έκει ερχόντουσαν σ` εμέτερα τα μέρια ούλ` εντάμαν, Παυλικιάνοι, Σαρακηνοί και Αρμενάντ` και πολλά εβασάνιζαν την Ρωμανίαν. 

Νικόπολις - Μαυρόκαστρον...

Νικόπολις Πόντου - Καστέλλον / Ασάρτζουχ, Καταχώρ`, Λίτζασα - 2016...

   Γι` αυτό δεν βάζω νερό στο κρασί μου...
   Γιατί εμένα η ρίζα μου είναι εκεί πάνω... Στα δύο χιλιάδες, και βάλε, μέτρα ψηλά...
   Ρωμιός πάππο προς πάππο, με ανόθευτη προγονική κοιτίδα και βουνίσια αψάδα και παλαλοσύνη.
   Με μεταλλαγμένους, ζόμπι, νεραξίες, "νεομάρτυρες" και καριερίστες, δεν έχω καμία παρτίδα. Λέω και γράφω ό,τι θέλω, όποτε θέλω και όπως θέλω.
   Γιατί εγώ είμαι στην ΠΑΤΡΙΔΑ και "οριάζω τα ρασία"...

Νίκος Πετρίδης
Νικόπολις Πόντου - Σταυρίτες 2016

Το μικρότερο (και μοναχικότερο) ομάλιν στον κόσμον, στο κάστρο της Νικοπόλεως...

   Η σκηνή του βίντεο είναι "τραβηγμένη" μέσα στο παλιό ρωμαίικο νεκροταφείο της Νικοπόλεως και δίπλα στα ερείπια του παλαιού ναού των Ταξιαρχών...
   Γι` αυτό δεν ήμουν μόνος.
   Χορεύανε πολλές ψυχές μαζί μου, στον κύκλο των αιώνων...

Ματσούκα...

Βράδυ Τρίτης, στη Ματσούκα του Πόντου...

Σην Ελλάδαν ομάλια και τίκια, σην Πατρίδαν φουσέκια...

Διαλέχτε...

Κατεύθυνση "Πόντος"...

   Μετά από τις ..."νοτιοανατολικές περιοχές", αύριο πρωί θα πάρω ένα "δύσκολο", αρκετά "περίεργο" και "απρόβλεπτο" δρόμο. Θα οδηγήσω προς τα βόρεια, ακολουθώντας τον ποταμό Ευφράτη, μέσα από χαράδρες και ορεινές διαβάσεις, για να φτάσω μέχρι επάνω στις πηγές του. Εκεί πλέον, σ`εμέτερα τα μέρια, θα μπορέσω να περάσω μερικές μέρες ησυχίας στην πατρίδα μου, τη Νικόπολη του Πόντου.
   Αύριο λοιπόν, θα ξέρω οτι κάποιοι από τους φίλους μου, με ακολουθούν νοερά και δε θα είναι μοναχικό το ταξίδι μου...

 Άργανα Μαντέν.

Ο πιο νότιος οικισμός με Ρωμιούς μετανάστες μεταλλωρύχους του Πόντου,

από το 18ο αιώνα ακόμα...

 Διαλέχτεεεε...

 Μαυροθάλασσα παντού.

Χαμσία και σταυρίτες, ακόμα κι εδώ...

Όλια του κόσμου τα φυτά, εκεί παν και φυτρώνουν...

Έι καβάλιμ, καβάλιμ...

Καραντενιζλής τσοπάνης σην Κουρδίαν...

I am a passenger and i ride and i ride...

Στα ...νοτιοανατολικά...

Εντάξει... Απόψε το έζησα κι αυτό...

Ζαζάδικος γάμος στην Κουρδία...

Η νύχτα προβλέπεται μεγάλη...

…ήταν μακρύς και δύσκολος ο δρόμος…

   Κι εγώ πηγαίνω, νύχτα και μέρα…
   Κι έχω εντάμαν ψυχές αμέτρητες να οδηγούν τα βήματά μου, τα χνάρια να μου δείχνουνε π` αφήσανε τ` ανθρώπινα κοπάδια των εκτοπισμένων, ατέλειωτη σειρά, ατέλειωτος κι ο δρόμος, πορεία προς το άγνωστο, στο θάνατο, στη σωτηρία…
   Σεβάστεια, Γκιουρούν, Μαλάτεια, άγνωστα μέρη, ξερός και άγριος ο τόπος και να σε λιώνει ο ήλιος όταν περπατάς και να σε περονιάζει η παγωνιά της νύχτας όταν γέρνεις να ξαποστάσεις. Όταν σ` αφήνουνε να γύρεις για να ξαποστάσεις…
   Και πίσω αφήνεις παιδιά, γονείς, συζύγους και αδέλφια, νεκρά ή ζωντανά να υστερνανασαίνουν, χωρίς τον τελευταίο ασπασμό να δώσεις, χωρίς κερί και προσευχή, χωρίς σταυρό και κοιμητήρι. Εκεί τους άφησες να λιώσουνε και να τους πάρει ο άνεμος και ο Θεός.
   Μα όσο κι αν ποτίσανε με αίμα οι δικοί σου αυτά τα χώματα, πάλι στεγνός και στέρφος απέμεινε ο τόπος, σα να τον καταράστηκες εσύ κι άλλοι χιλιάδες, μυριάδες μαζί με σένα.

   Κι εσύ, πρόγονε, ορίζεις το βλέμμα μου να στρέψω, εκεί στις τρύπες που έσκαψες για να προφυλαχθείς, στη στράτα που σε τράβηξαν, νύχτα και μέρα, στα νερά του Ευφράτη που πίστεψες πως θα σε ξεδιψάσουν, αλλά αυτά δικούς σου πήρανε μαζί τους, νεκρούς και ζωντανούς που πάλευαν για να γλιτώσουν τον πνιγμό, τη λόγχη, τη θηλειά.
   Γέμισε οστά ημέτερα το φοβερό Χαρπούτιν. Χωρίς να βρουν ακόμη λύτρωση, ανάπαυση, δικαίωση.

   Κι εγώ για σένα και όλους τους άλλους, παίρνω τον ίδιο δρόμο, να κοινωνήσω τον ιδρώτα σου, το δάκρυ και το αίμα σου.
   Να περπατήσω στα χνάρια σου, μέρα και νύχτα.
   Και να σου κάνω μνημόσυνο, να υψώσω σταυρό, εκεί που θέλησε η μοίρα κι ο Θεός να μαρτυρήσεις και να συντροφεύσω το δικό σου μυστικό σταυρό που βρίσκεται εκεί, τώρα, αύριο, εσαεί…

   Σεβάστεια, Γκιουρούν, Μαλάτεια, Ευφράτης, Χαρπούτ…
   Γιατί έπρεπε να δω, ν` ακούσω, να μυρίσω, να αισθανθώ, να ριγήσω, να κατανοήσω, πριν μιλήσω και πριν γράψω, πριν περηφανευτώ για όσα τράβηξε η ράτσα μου και πριν μιλήσω ξεδιάντροπα για «ρίζες» και «συνέχειες» και «προσφορές»
   Εγώ το πήρα το αντίδωρο.
   Αιωνία σας η μνήμη…

Νίκος Πετρίδης
06/09/2016
Στο δρόμο και στον τόπο του μαρτυρίου...