Ας το Γαλατζούγουν ο Χατζηλίαν έτον σο χιοκιουμέτιν. Έτον πολλά φίλος με την Τρουκ’ς. Έτον και πολλά σαχατζής. Ίντεν κι αν έλεγεν, οι Τρουκ κ’εχολέσκουσαν.
Έναν ημέραν με την Τρουκ’ς εντάμαν επέϊνεν σο παζάριν, σην Γαρέσαρην. Ση ποταμί την άκραν είδαν πολλά σκυλία και έτρωγαν έναν λέσιν.
«Χάτζηλια», είπαν οι Τρουκ, «για τερά! Εσήμερον Τετράδην ημέραν εν, οι Ορωμαίοι κρέας τρώγνεν»!
Ο Χατζηλίαν χαμάν ελάγκεψεν κι εκατήβεν ας τ’ άλογον’ατ. Εδήβεν σα σκυλία σιμά, εκλώστεν οπίς και είπεν’ατς:
«Εφέντιλερ, εγώ ερώτ’σα τα σκυλία και είπανε’μεν: Ελχάμ τ’Ουλλάχ. Εμείς ούλ’ Τρουκ είμες».
Οι Τρουκ ελίγον αμούν εγίζεψαν, αμούν εγέλασαν κι κάτ’ έλεαν.
Νέ ισέ έφτασαν σ’Αγουτμούσιν, είδαν έναν σκυλίν μαύρον χοντρόν κι από πίσ’εκέν πολλά άσπρα σκυλία. Οι Τρουκ είπαν ατόν:
«Χάτζηλια, για τερά, τα σκυλία γυρέζ’νεν τον Δεσπότην, τον Γαραπάσην τ’εσέτρον».
Ο Χατζηλίαν εδήβεν σα σκυλία σιμά, εκλώστεν οπίς και είπεν:
«Εφέντιλερ, τ’ άσπρα τα σκυλία είπαν εμέν: Απές σ’ατόσους Μολλάδες, θα εν και ήνας Δεσπότ’ς».
Το να λένε οι Τρούκ; Είπαν αμά, έξαν κι όλε.
Επ’εκεί εδήβαν σο Γονάγιν τη παζαρί, τη Γαράσαρης.
Οι Τρουκ πάλ’ εκλέσεψαν ατόν και είπαν ατόν:
«Χάτζηλια, εμείς πολλά αγαπούμε’σεν, έλα ας εφτάμ’εσέν Τρούκον. Θα κόφτομεν το λιλί’ς, θα φτάμε’σεν σιουνέτιν. Θα τρώγουμ’, θα πίνουμ’, θα φτάμεν μουχαπέτιν ούλοι οι Τρουκ, με τα ταγούλε και τα ζουρνάες».
«Τζάνιμ», είπεν ο Χατζηλίαν, «καλόν αμά σ’άλλον τον κόσμον θα ευρήκω το πελά’μ. Για τ’εκείνο πολλά παρακαλώ σας, νε σιουνέτιν ποίστε με, νε ταγούλε και ζουρνάες πα θέλω».
«Βάϊ, βάϊ! Γιατί ούλαν Χάτζηλια»;
«Τσίνκι», είπεν ο Χατζηλίαν, «σ’ άλλ’ το κόσμον ο Χριστόν θα συρ’ ασ’ τα μαλλία’μ, ο Μουχαμέτην πα θα σύρ’ ασ’ το λιλί’μ, θα φτέγνε’με παρτσάες παρτσάες».
Οι άλλ’ οι Τρουκ εγέλασαν ασ’ την καρδίαν’εκούν και είπαν ατόν:
«Βάϊ, κιαβούρ ογλού κιαβούρ, μετ’ εσέν πάσιν κ’ ίνετεν. Δέβα, το θέλτς ποίσον».
Αθάνατοι Γαρασαρότες!
ΑπάντησηΔιαγραφή