Τη Χριστιανιδών και τη Τρουκωνών ο παράδεισον

   Μίαν, εσερεύταν σ’ έναν μέρος Τρουκ’ και Ορωμαίοι και γονούσευσαν. Σίτε εκαλάτζευαν κι έστεκαν, άρτουχ εσκάλωσαν και έλεγαν για την πίστιν εμούν.

   Ήνας Τρούκος είπεν σ’ Ορωμαίοις:

   -«Για πέστε ‘μεν, ας τερώ σας. Τ’εσέτρον ο παράδεισον εν κι άλλο καινούριν κι άλλο σαλτανατλίν, γιόκσαμ τ’εμέτρον τη Τρουκωνών».

   Χαμάν ένας Ορωμαίος ελάγκεψεν ση μέσ’ απές και είπεν:

   -«Τζάνουμ Μούσταφα, γιατί λες αβού; Αλλάχ, Αλλάχ, χέλπετε τ’εσέτρον ο παράδεισον ασ’ τ’εμέτρον κι άλλο καινούριν εν. Πάντα αμούν ήλος παρλαάβ. Τ’εμέτρον πα τ’ Ορωμαίων εν χάρμα χαλάγιν. Απάν εκέν να κρους χαμάν ρουζ’, χαλάεταιν».

   Ούλ’ οι Τρουκ π’έταν εκεί εχάραν, εγέλασαν με την καρδίαν εκούν και είπαν:

   -«Ουλάν Γιώρικα, ασχ ολσούν. Ιστέ ατώρα, είσεν κιαβούρης αμάν, την ορθίαν είπες».

   Οι Γιορωμαίοι π’έταν εκεί, ούλ’ εντροπέγαν. Εσήγκαν κα το φκάλιν εκούν, εκρέμασαν τ’ωτία ‘κουν και ενούνιζαν. Κι απές σον νουν εκούν, έλεγαν:

   -«Ούιγ! Να λείπει ο πρόσωπος, Γιώρικα εντροπίαξες μας. Εντροπίαξες την πίστιν εμούν».

   Ο Κώσταν ατότε εχαμογέλασεν ελίγον και κρυφά είπεν:

   -«Ισταϊστεν, μη νουνίζετεν. Το χεκιάν ακουμάν κ’ετελείωσεν».

   Ατό σιτέ έλεγεν κ’έστεκεν, ένας Τρούκος ερώτ’σεν:

   -«Τζάνι’μ, πέκι αμάν, γιατί τ’εμέτρον ο παράδεισον εν καινούριν και τ’εσέτρον εν πεϊλόν»;

   Τσίγκι, είπεν ο Ρωμαίον:

   -«Σ’εμέτρον τον παράδεισον κάθαν ημέραν, κάθαν ώραν, ανθρώπ’ εμπαίνεν – εβγώνεν, εμπαίνεν – εβγώνεν, εποίκανα χάρμα χαλάγιν. Άμαν σ’εσέτρον τον παράδεισον κανείς νε εμπαίν’ νε εβγών’. Ίπ ισίζιν εν».

   Ούλ’ εξεραχώγαν ασ’ το γέλαμαν. Και οι Τρούκ’ ατότε είπαν:

   -«Βάϊ κιαβούρ ογλού κιαβούρ, αμούν εποίκεν σαχάν. Τζάνι’μ με τον Γιορωμαίον εμείς οι Τρούκ’ κι’εκανούμ’ να επεβγώνωμεν».

   Εκλώσταν ύστερα σον Τρούκον π’εθέλνεν να μαθάνεν για τον παράδεισον τη Τρουκάντων και Ορωμαινίων και είπαν ατόν:

   -«Ουλάν, γαϊδούριν, εσύ τ’έχασες και σινταβλίζεις αϊκα έργατα; Τε δέβα ατώρα. Είδες τ’εποίκες»;

   Οι Γιορωμαίοι ατότε εχάραν κι άλλο πολλά. Έκσες γιατί; Γιατί οι Τρούκ’ σιτέ εθέλναν να παινέφκουσαν, ήνας Γιορωμαίος εποίκεν’ατς κι αμούν σκυλία εταλάσεβαν με τ’έναν τ’άλλο.