Τέτοιες μέρες, στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2013, το πληκτρολόγιο είχε πάρει «φωτιά». Ξετυλιγόταν η ιστορία τεσσάρων φίλων από τη Νικόπολη, στα 1914-1915. Ο Ηρακλής, ο Ιμπραχίμ, ο Καραμπέτ και ο Γιάννης. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η υποχρεωτική στράτευση, η μετανάστευση στις Ηνωμένες Πολιτείες, η επιστροφή, η εξέγερση, η πολιορκία στο κάστρο, η πυρκαγιά, η σφαγή, η καταστροφή και η αυλαία του δράματος. Η πορεία των τεσσάρων φίλων μέσα στην καταιγίδα της ιστορίας. Νικόπολη, Κερασούντα, Κωνσταντινούπολη, Πειραιάς, Νέα Υόρκη, Μέριλαντ, Γιούτα, Νεβάδα και επιστροφή… Φιλίες, συγκρούσεις και ανταγωνισμοί στο μεσόγειο Πόντο. Στον «άγνωστο» Πόντο. Μια ιστορία που κυλάει μέσα στην Ιστορία. Η φυλή, το αίμα, η γλώσσα, η θρησκεία, η φιλία, η αγάπη, το μίσος. Όλα αυτά που κάνουν τους ανθρώπους, πρόβατα και θεριά…
Το βίντεο αφιερωμένο σε όσους συνταξίδεψαν μαζί μου στις σελίδες του "Ιμπραχίμ" και στα χνάρια των τεσσάρων φίλων. Στα χνάρια της ιστορίας μας…
Μέσα στον Αύγουστο έγινε άλλο ένα φεστιβάλ παραδοσιακών χορών στη γειτονική μας Τουρκία. Από την Ελλάδα συμμετείχε ένας ποντιακός σύλλογος (δεν έχει σημασία ο ακριβής προσδιορισμός). Για μια ακόμη φορά δημιουργούνται σκέψεις για τα όρια που πρέπει να έχουν υπόψη τους όλοι οι υπεύθυνοι και διοικούντες τους συλλόγους. Ή ακόμη και η άποψη οτι δεν πρέπει να υπάρχει κανένα όριο. Στη συγκεκριμένη φωτογραφία βλέπουμε την ελληνική συμμετοχή και δίπλα της τη συμμετοχή από τα Σκόπια. Η πινακίδα που κρατάνε γράφει "Μακεδονία" και το όνομα του συλλόγου είναι "Γκότσε Ντέλτσεφ". Δηλαδή το όνομα του αρχικομιτατζή της ΕΜΕΟ, τον οποίο σήμερα διεκδικούν και ερίζουν περί της καταγωγής του και οι Σκοπιανοί και οι Βούλγαροι. Παραδίπλα βλέπουμε και μια άλλη σημαία. Είναι αυτή της λεγόμενης "Τουρκικής Δημοκρατίας της Βορείου Κύπρου". Μάλιστα πήραν το δεύτερο βραβείο στο φεστιβάλ (προφανώς με "αδιάβλητες" διαδικασίες). Διερωτώμαι: Οι συμπατριώτες μας που χόρεψαν και φωτογραφήθηκαν δίπλα στους Σκοπιανούς, προφανώς δεν κατοικούν στη Μακεδονία, αφού αυτήν την έχουν άλλοι στις ταμπέλες τους. Η παρουσία ως ισότιμου κράτους των κατεχομένων της Κύπρου, προφανώς δεν ενοχλεί κανέναν. Και καταλήγω: Προφανέστερον όλων, οτι εγώ κάνω λάθος. Πρώτιστον όλων οι χοροί και οι "πολιτιστικές ανταλλαγές", άνευ ορίων. Απολογούμαι λοιπόν και σιωπώ. Ξανά πίσω στο καβούκι μου...
Αρκετοί φίλοι συμπατριώτες επικοινώνησαν σήμερα μαζί μου, προκειμένου να ζητήσουν την άποψή μου για μια δημοσίευση στο διαδίκτυο. Πρόκειται για ένα βίντεο με κούρδικο χαλάι, το οποίο ο συντάκτης συσχετίζει με το νικοπολίτικο ομάλιν. Ο τίτλος είναι "Το κουρδικό χαλάι θυμίζει το ποντιακό ομάλ' Νικόπολης" και μέσα στο κείμενο αναφέρει: "Το κουρδικό χαλάι είναι ένας χορός που έχει πολλές ομοιότητες με το δικό μας, το ποντιακό ομάλ Νικόπολης". Έχω πει πολλές φορές οτι δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις πάνω στο χορό και στη μουσική. Υπάρχουν άξιοι συμπατριώτες που υπηρετούν αυτό το κομμάτι της παράδοσής μας και γνωρίζουν πολύ περισσότερα από μένα. Εγώ μόνο μπορώ να παρουσιάσω αυτό το βίντεο, με σύγκριση των δύο χορών, όσον αφορά το μέτρο της μουσικής, το ηχόχρωμα, το βηματισμό και την απόδοση. Προσθέτω επίσης οτι η ονομασία "χαλάι" δεν αφορά ένα συγκεκριμένο χορό, αλλά διαφορετικούς, σε όλη την περιοχή της Ανατολίας και μέχρι κάτω στις κουρδικές και συριακές περιοχές. Αντίθετα σε όλη την περιοχή του Πόντου, ο όρος είναι "χορόν" (από την αρχαιοελληνική λέξη). Δεν είναι τυχαίο οτι το νικοπολίτικο ομάλιν, οι σημερινοί κάτοικοι της περιοχής το ονομάζουν επίσης "χορόν" και μάλιστα "düz horon", δηλαδή "ομαλός χορός"!!!...
