Ακρίτας κάστρον έκτιζεν κι Ακρίτας περιβόλιν,
σ` έναν ομάλ`, σ` έναν λιβάδ`, σ` έναν `πιδέξιον τόπον.
Όσα του κόσμου τα φυτά, εκεί φέρ` και φυτεύει,
κι όσα του κόσμου τ` αμπελιά, εκεί φέρ` κι αμπελώνει,
κι όσα του κόσμου τα νερά, εκεί φέρ` κι αυλακώνει,
κι όσα του κόσμου τα πουλιά, εκεί πάν` και φωλεύουν.
Πάντα κελάιδναν κι έλεγαν, πάντα να ζει Ακρίτας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου