Σην Μπάλτζαναν

Σα πεϊλέ τα χρόνε, σην Μπάλτζαναν Τρουκ’ κ’έταν.

Τη Γενεκέντων ο Θόδωρον μίαν σιτέ επέϊνεν σο Τσαγράγιν κ’ εξ ερούξεν από πίσ’ατ έναν τουρκικόν μωρόν. Δέκα χρονών έτον κ’ έτον το μωρόν. Πεινασμένον έτον, εδέκεν α ψωμίν έφαγεν και επ’εκεί ερώτσεν απόθεν εν και τίνος εν.

-Γετίμιν είμεν, είπεν το μωρόν, κάναν κ’έχω και τη χωρί’μ τ’όνομαν ενέσπαλά’το.

Ο Θόδωρον πα πολλά ανάγκεν είϊσεν ας τη ζώων τ’ερίαμαν. Αθάρεσεν κελεπούριν ηύρεν. Μπρε, είπεν α, έρσεσαι μετ’εμέν; Θα σφάζω σε, θα ποτίζω σε, τα λώματα’ς τα τσαρούχα’ς ούλα μετά σωστά  να ποίγωσ’ατά. Εσύ πα να ερέζης τα ζα’μουν. Έρσεσαι;

-Έρχουμ’, είπεν το μωρόν, Ίσεϊν έκουεν.

Ήγκεν α χάσιλι σο σπίτιν’ατ και εποίκεν α τσοπάνον τη ζου.

Το μωρόν εστάεν χρόνε, εχόντρυνεν, έντον τελίγανλης, επασλάεψεν και ετέρνεν τη χωρή τα κορίτζε.

Έναν ημέραν, εσχωρεμένον τη Γενεκέντων ο Θόδωρον, εκούϊξε ατόν.

-Ίσεϊν, είπεν ατόν, εχόντρυνες, κότζαμαν τελίγανλης ένσουν, το λές;

Ενούντζεν Ισεϊνην, ενούντζεν και εκλώστεν και είπεν:

-Μερ να πάγω; Κανάν κ’έχω, νε μάναν, νε τετέν, νε αδελφόν, νε συγγενίδις. Τρουκικά πα κ’εξέρω να λέγω, Τρούκος είμεν. Τα τρουκικά ενέσπαλά’τα και τ’εξέρω είνεν ορωμέϊκα. Μοναχά τ’όνομα’μ εν τρουκικόν, σην εκκλησίαν εσούν πάγω, ύψωμαν επαίρω, εκκλησίας κοκκία τρώγω, τα νηστείας αμούν εσάς κι μαντζιρίζω, αμούν Ρωμαίος είμεν. Υναίκσον εμέν αδά σην Μπάλτζαναν, δόσ’μεν έναν χωραφόπον και είμεν πάντα τ’εσέτρον ο τσοπάνον. Μετ’εσάς θέλω να στέκω.

Ο Θόδωρον έναν έναν ήκσεν ατά και είπεν σον Ισεϊνην:

-Δέβα ατώρα και εγώ ασ’ τα δύο τρία ημέρας ύστερα κουϊζω σεν και γουνουσεύουμ’.

Εδέκεν ατόν στράταν για να πα κρυφά να ευρήκ’ τον ποπάν τη χωρί, τον ποπάν Ηλίαν τη χοντρού τη ποπά τον τετέν και να λέγ’ατά εκεί και δερμενεύκετ’ατόν, το πρέπ’ να ποι.

Είπεν σον ποπάν:

-Ας εφτάμ’ ατόν Ορωμαίον, ας αλλάζουμ’ τ’όνομα’τ και δίγουμ’ατόν έναν κορίτζιν και στεφανώνουμ’ατόν. Δεν κακόν ες;

-Κ’ίνεται, είπεν ο ποπά-Ηλίαν. -Μαθεύκετεν και ύστερα γυρεύνεν την ούλ’ς εμούν. Μερ είδες α Τρούκος να ίνετ’ Ορωμαίος; Ζάντε, έϊνον πα σκοτώνεν και εμάς πα. Δέβα ηυρί ατόν έναν κορίτζιν ας τη τρουκικόν τα χωρία και υναίκσον ατόν. Ας τ’ούλα το καλόν εκέν, εξέρτς ποίον εν πασά-Θόδωρε; Γυρί ατόν ας πα χαβούτ’ και ωτίν μη θήκ’ς σο λέσεν τα καλατζίας. Θα ίνετεν πελά σο φκάλ’ς και σ’ούλον το χωρίον.

Αθαρείς και Θεγός έτον, το να ίνουσαν ούλα είπεν ατά. Ο Θόδωρον ωτίν κ’έθηκεν ση ποπά τα λόγε, κ’ήκσεν ατόν και εδήβεν ήγκεν ασ’ τη Γορούν έναν κορίτζιν, τη Φατμάν, και υναίκσεν ατόν. Ύστερα εδέκεν ατόν έναν χωράφιν και επήκεν ατόν έναν καλύβην, εκεί σ’ ατωριγνόν τη Ταπανάντων τα σπίτε σιμά.

Η Φατμά κάθαν χρόνον εποίνεν και απ’ έναν παιδίν. Εποίκεν τον Σιλεϊμάνην, τον Χασάνην, τον Τσαούσην, τον Σακήρην και αν τοιν ούλς ύστερα, τον Χαλήλην τον αφορισμένον. Ούλα παιδία έταν, κορίτζιν κ’επείκαν.

Εχόντρυναν ατά τ’αφορισμένα και ούλα κουν πα υναίκσαν και ο κάθα ένας επήρε από δύο υναίκ’ς και εποίκαν από 10-12 μωρά.

Μικρά μικρά υναίκσαν τα μωρά και σα 20-30 χρόνε απές, ένταν έναν ολόγιον μαχαλάν, τη Ταπανάντων το μαχαλάν.

Ασ’ τα τότε κιάν το χωρίον τ’έσυρε ασ’ τη Ταπανάντων το πρόσωπον, μόνον ο Θεγός εξέρε’το.

Σίφταχ πα τίναν έκλεψαν και εζεμίωσαν σα χωράφε, σα πράματα, σο είδος, έτον τη Γεκενέντων ο Θόδωρον. Η ψύ’ατ εκάεν, αμάν ντο σκατόν να τρώγε.

Αμούν σκυλίν επισμάνεψεν το κ’ήκσεν τη ποπά τα δερμενίας και πάντα έλεγεν ο σχωρεμένον:

-Σο σκυλίν και σο Τρούκον καλόν μ’εφτάς. Τα δύο πα πολλά κι δεβέν δάκνεσεν και αμούν οφίδιν σκεντρέζ’ν εσέν.