Σην Πατρίδαν…

Αφήνω πίσω μου Άγκυρα, Αμάσεια, Τοκάτη και Νεοκαισάρεια. Μέσα στη νύχτα καταπίνω χιλιόμετρα, το ένα πίσω από το άλλο. Αχόρταγος οδηγός, αχόρταγος προσκυνητής, αχόρταγος Νικοπολίτης.

Ξημερώνομαι στο δρόμο για την πατρίδα. Ασταμάτητος. Πως μπορώ να σταματήσω; Ποιος μπορεί να με σταματήσει; Η νύστα; Η πείνα; Η κούραση; Τίποτα και κανένας.

Ο ήλιος ανεβαίνει κι εγώ φτάνω στις λίμνες του Σού Σεχρή. Λίγο ακόμα… Να το κάστρο στο βάθος! Sebinkarahisar!

Nά’μαστε πάλι εδώ. Εμείς. Αιώνιοι κληρονόμοι αυτού του τόπου.
Τα βουνά μας που σκάψανε με τα χέρια τους οι παππούδες μας.
Τα ποτάμια μας που γυρνούσαν τους μύλους μας.
Τα χωράφια μας που πότισαν με τον ιδρώτα τους οι γιαγιάδες μας.
Ο ουρανός μας, ο ήλιος μας, οι στράτες μας, τα σπίτια μας, οι εκκλησιές μας.
Οι πέτρες μας, οι πέτρες μας, οι πέτρες μας, ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ ΜΑΣ, ρε πατριώτες!

Αυτές τις πέτρες «φάγανε» οι πρόγονοί μας.
Σ’ αυτές τις πέτρες ξεκουράζονταν.
Σ’ αυτές τις πέτρες ερωτεύονταν, παντρεύονταν και γεννούσαν.
Σ’ αυτές τις πέτρες έμειναν τα κόκαλά τους…
Ακρίτας εν’ αθάνατος!

Αυτές τις πέτρες αγαπώ κι εγώ.
Τη ρίζα μου, το αίμα μου, την πατρίδα μου.
Γι’ αυτό ξανά και ξανά και ξανά εδώ.
Να οδηγώ σ’ όλους τους δρόμους, σε άσφαλτο, σε χώμα, σε πέτρες.
Να βαδίζω σε μονοπάτια, ν’ ανεβαίνω πλαγιές, να πηδάω σε βράχους.
Να φωνάζω απ’ τις κορφές και απ’ το λαρύγγι μου να βγαίνει η φωνή του πάππου μου του Νικόλα και του λυκοπάππου μου του Μανόλη η φωνή!

Γαράσαρη, Γαράσαρη, τ’εμόν η πατρίδα…