Νικόπολις - Γαράσαρη - Sebinkarahisar - Susehri.

Σας κάνουν ..κλικ; Καλώς ήρθατε!

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Σην Πατρίδαν…

Αφήνω πίσω μου Άγκυρα, Αμάσεια, Τοκάτη και Νεοκαισάρεια. Μέσα στη νύχτα καταπίνω χιλιόμετρα, το ένα πίσω από το άλλο. Αχόρταγος οδηγός, αχόρταγος προσκυνητής, αχόρταγος Νικοπολίτης.

Ξημερώνομαι στο δρόμο για την πατρίδα. Ασταμάτητος. Πως μπορώ να σταματήσω; Ποιος μπορεί να με σταματήσει; Η νύστα; Η πείνα; Η κούραση; Τίποτα και κανένας.

Ο ήλιος ανεβαίνει κι εγώ φτάνω στις λίμνες του Σού Σεχρή. Λίγο ακόμα… Να το κάστρο στο βάθος! Sebinkarahisar!

Nά’μαστε πάλι εδώ. Εμείς. Αιώνιοι κληρονόμοι αυτού του τόπου.
Τα βουνά μας που σκάψανε με τα χέρια τους οι παππούδες μας.
Τα ποτάμια μας που γυρνούσαν τους μύλους μας.
Τα χωράφια μας που πότισαν με τον ιδρώτα τους οι γιαγιάδες μας.
Ο ουρανός μας, ο ήλιος μας, οι στράτες μας, τα σπίτια μας, οι εκκλησιές μας.
Οι πέτρες μας, οι πέτρες μας, οι πέτρες μας, ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ ΜΑΣ, ρε πατριώτες!

Αυτές τις πέτρες «φάγανε» οι πρόγονοί μας.
Σ’ αυτές τις πέτρες ξεκουράζονταν.
Σ’ αυτές τις πέτρες ερωτεύονταν, παντρεύονταν και γεννούσαν.
Σ’ αυτές τις πέτρες έμειναν τα κόκαλά τους…
Ακρίτας εν’ αθάνατος!

Αυτές τις πέτρες αγαπώ κι εγώ.
Τη ρίζα μου, το αίμα μου, την πατρίδα μου.
Γι’ αυτό ξανά και ξανά και ξανά εδώ.
Να οδηγώ σ’ όλους τους δρόμους, σε άσφαλτο, σε χώμα, σε πέτρες.
Να βαδίζω σε μονοπάτια, ν’ ανεβαίνω πλαγιές, να πηδάω σε βράχους.
Να φωνάζω απ’ τις κορφές και απ’ το λαρύγγι μου να βγαίνει η φωνή του πάππου μου του Νικόλα και του λυκοπάππου μου του Μανόλη η φωνή!

Γαράσαρη, Γαράσαρη, τ’εμόν η πατρίδα…

2 σχόλια:

  1. Πολύ πέτρα και κακό ρε παιδιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Άγνωστε φίλε, αυτές οι πέτρες γράφουν το όνομά μας. Αυτές οι πέτρες είναι η ταυτότητά μας. Πράγματι είναι κάπως "άγρια" η πατρίδα μας. Έτσι εξηγείται όμως και η ψυχοσύνθεση των προγόνων μας, που πέρασε γονιδιακά και σ' εμάς. Πείσμα και αγριάδα. Μονοκόματη συμπεριφορά και όχι πολλά πολλά τσαλίμια. Σαν το ζουρνά μας που παίζει μονότονα και τσιριχτά για τους άλλους, αλλά εμάς μας σηκώνει την τρίχα. Αν καθήσεις δέκα λεπτά σ' αυτές τις πέτρες μόνος, γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Κι αν ακούσεις εκεί πάνω και ζουρνά νταούλ', τότε βγάζεις φτερά και πετάς πάνω στο Εγρημπέλ και στο Σαρή-τσιτσέκ. Κλείσε τα μάτια σου και φαντάσου αυτά που βλέπεις στο video, εκατό χρόνια πριν. Γι' αυτό ήμαστε περήφανοι για τους προγόνους μας. Κράτησαν πίστη και καταγωγή μέσα στην ερημιά, για αιώνες. Παρέα με τις "πέτρες"!

    ΑπάντησηΔιαγραφή