Χριστός ετέχθη, Νικοπολίτες...

Ομιλία του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως, κ. Ανθίμου, στην παρουσίαση του βιβλίου "Ιμπραχίμ, ο γιος του Ηρακλή".

Ακολουθεί το απομαγνητοφωνημένο κείμενο:

Ομιλία του Μιχάλη Χαραλαμπίδη στην παρουσίαση του βιβλίου "Ιμπραχίμ, ο γιος του Ηρακλή".

Ακολουθεί το απομαγνητοφωνημένο κείμενο:

"Ιμπραχίμ, ο γιός του Ηρακλή" - Παρουσίαση στο Ιστορικό Μουσείο Αλεξανδρούπολης - 14/12/2015

   Μία βραδιά γεμάτη λόγο μεστό. Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης και ο Μητροπολίτης Αλεξανδρούπολης κ. Άνθιμος, μας έδειξαν για μια ακόμη φορά οτι στη σύγχρονη Ελλάδα της κρίσης και της παρακμής, υπάρχει αισιοδοξία, υπάρχει ιστορία, υπάρχει ελπίδα. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον για μας και την ιστορία μας, είναι μια αλυσίδα αδιάσπαστη. Η συνέχεια είναι δεδομένη. Με αυτογνωσία, με ανατροπή θέσφατων και δεδομένων, με συγκρούσεις, με ειλικρίνεια, με γενναιότητα απέναντι στην ιστορία και στην αλήθεια.
   Μακάρι να μπορούσαν όσο το δυνατόν περισσότεροι να παρακολουθήσουν αυτήν την εκδήλωση. Μακριά από χιλιοειπωμένα κλισέ, μελό επαναλήψεις και υστερόβουλες τοποθετήσεις. Τίποτα δεν έχει χαθεί και η εποχή που ζούμε θα φέρει μεγάλες αλλαγές. Όσοι μείνουν πίσω, στα στερεότυπα δεκαετιών και σε φολκλορικές εμμονές και μεμψιμοιρίες, θα χάσουν την ευκαιρία να αποδείξουν οτι αποτελούν άξια τέκνα της Ρωμανίας.
   Ευχαριστώ θερμά και τους δύο ομιλητές για την τιμή που μου έκαναν, καθώς και όλους τους φίλους, συμπατριώτες και συναγωνιστές που μας τίμησαν με την παρουσία τους.
Ιδιαίτερες ευχαριστίες στην αγαπητή μου φίλη κ. Ελβίρα Ταταρίδου, πρόεδρο του Θρακικού Κέντρου Τέχνης και Πολιτισμού, η οποία ήταν η "ψυχή" αυτής της άρτια οργανωμένης εκδήλωσης.

Νίκος Πετρίδης

Παρουσίαση του "Ιμπραχίμ", στην Αλεξανδρούπολη.

Παρουσίαση στην Αλεξανδρούπολη.

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015, 08:00 μμ,

στο Ιστορικό Μουσείο Αλεξανδρούπολης (Λεωφόρος Δημοκρατίας 335).

Ομιλητές:

Μιχάλης Χαραλαμπίδης (Κοινωνιολόγος - συγγραφέας),

Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος,

Νίκος Πετρίδης.

Οργάνωση: +βιβλία Καφετζή.

Αε-Νικόλα, φύλαξον και βοήθησον...

Στο σπήλαιο του Αε-Νικόλα, στα Κασσιτερά Ροδόπης,

όπου εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από τη Νικόπολη Πόντου.

Σπήλαιο Αε-Νικόλα, στα Κασσιτερά Ροδόπης.

Trying to trace my Pontus...

Σο ποτάμ` τη Σουμελάς και σον Γιάμπολη...

Ση Παναγίας το ποτάμ` κάθουμαι κι αφουκρούμαι

και η ορμή του αποσβένει αυτά που τώρα ζούμε. 

Κι επέκει εξέβα σην Σαντάν, ση Γιάμπολη το ρέμα, 

με τα νερά τ` αδούλωτα, συνταιριασμένα μ` αίμα.

Ε ρε και νά`βγαινε ο Κούρτογλης, μέσα από τη δείσα

κι οι Τσιριπάντ` να φαίνουνταν, `σχυρά, παλικαρίσια.

Ατότε μέρ` θα χώνουνταν, αούτ` οι αφορεσμένοι,

ασά ταφία θά`ρχουνταν, όλοι οι αποθαμένοι...

Η αυτογνωσία και οι …αρκουδιάρηδες…

   Είμαι από τη γενιά που πρόλαβε στις επαρχιακές πόλεις να εμφανίζονται συχνά οι «αρκουδιάρηδες». Συνήθως γύφτοι (έτσι τους λέγαμε τότε τους Ρομά, ως «τριτοκοσμικοί politically incorrect»), οι οποίοι είχαν αλυσοδεμένη μια αρκούδα, την περιέφεραν στις γειτονιές και την έβαζαν να χορέψει. Βάραγαν το ντέφι και η αρκούδα χόρευε βαλς, ταγκό, έκανε ακόμα και τη …Βουγιουκλάκη. Όλα ήταν θέμα μίμησης και σκληρής εξάσκησης, με τον απαραίτητο βασανισμό του ζώου. Και όντως, τα κακόμοιρα τα ζώα μάθαιναν τα βήματα και «χόρευαν».

   Αυτή η εικόνα μου έρχεται στο μυαλό και γίνομαι κουραστικός, επαναλαμβάνοντας σε κάθε ευκαιρία ότι το παν είναι η αυτογνωσία. Ακόμα και στους χορούς.
   Δεν έχει κανένα νόημα να ξέρουμε τέλεια τα βήματα και τα τσακώματα και το ρυθμό κλπ κλπ κλπ. Πρέπει να ξέρουμε τι χορεύουμε, γιατί το χορεύουμε, τη σημασία του χορού, πώς έφτασε μέχρι εμάς, τι αξία και νόημα είχε για τους προγόνους μας αυτός ο τρόπος έκφρασης.
   Ίσως τότε αποκτήσει και για εμάς σημασία, πέρα από το γενικό και ανούσιο «χορεύω ποντιακά».
   Ίσως τότε ψαχτούμε περισσότερο και στα υπόλοιπα στοιχεία που χαρακτήριζαν τους προγόνους μας.
   Ίσως τότε καταλάβουμε ακριβώς το βάρος όσων κουβαλάμε στα γονίδια μας και αποφασίσουμε να συμπεριφερθούμε αναλόγως.
   Και κυρίως, ίσως τότε καταλάβουν και οι υπόλοιποι, ότι το σεβασμό τους τον αξίζουμε. Όχι για όσα δημιούργησαν οι πρόγονοί μας. Ούτε για όσα τράβηξαν. Αλλά γιατί συνεχίζουμε κι εμείς στο δρόμο τους. Κι αλίμονο σ` όσους προσπαθήσουν να βάλουν εμπόδια σ` αυτό το δρόμο…

   Μέχρι να το κάνουμε αυτό, πάντα θα βρίσκονται «αρκουδιάρηδες» να μας βαράν το ντέφι, να μας σέρνουν από το χαλκά στη μύτη, να μας καμτσικώνουν ή να μας δίνουν λίγη ζάχαρη ως υπάκουα ζωάκια.
   Ακόμα και μεταξύ μας λοιπόν, δεν αρκεί να ξέρουμε τα βήματα, τα δίστιχα, τις νότες. Την ψυχή πρέπει να μάθουμε και να καταλάβουμε. Την ψυχή…

Νίκος Πετρίδης

Χνάρια...

Σαντάς ρασία έμορφα, σην δείσαν μαθεμένα,

τ' ομμάτια μ' εγομώθανε, επέμ'ναν μα'εμένα...

"Επιστημονική" άποψη...

   Η εικόνα είναι αδιάψευστος μάρτυρας, αλλά μήπως ο κύριος Φίλης έχει διαφορετική «επιστημονική» άποψη; 
   Ναι, ξυλοκοπήθηκε άγρια ο κύριος Κουμουτσάκος, αλλά ήταν «απλή σωματική βλάβη» ή «επικίνδυνη σωματική βλάβη»; Ήταν «σχετικό διακεκριμένο έγκλημα απρόκλητης σωματικής βλάβης» ή μήπως ήταν «απόλυτο διακεκριμένο έγκλημα απρόκλητης σωματικής βλάβης»; 
   Δεν έχει σημασία τι θα αποφανθούν νομικοί και εισαγγελείς. 
   Η άποψη του κυρίου Φίλη (καθαρά «επιστημονικά») έχει τη δική της "βαρύτητα"...

Εθνοκάθαρση και Γενοκτονία – Η περίπτωση του Πόντου

   Λίγα πράγματα και από μένα (πολύ συνοπτικά), μέσα στα χιλιάδες που έχουν δημοσιευθεί τις τελευταίες μέρες:

ΕΡΩΤΗΣΗ: Τι ορίζεται ως Εθνοκάθαρση;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, εθνοκάθαρση αποτελούν οι ενέργειες που αποσκοπούν στο να «καταστήσει κάποιος μια περιοχή εθνικά ομογενοποιημένη, χρησιμοποιώντας μέσα όπως τη βία και το φόβο, προκειμένου να διώξει από την περιοχή εκείνους τους πληθυσμούς που ανήκουν σε μια άλλη εθνική ή φυλετική ομάδα».

ΕΡΩΤΗΣΗ: Έγινε εθνοκάθαρση στον Πόντο;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Απόλυτα ΝΑΙ.
Ήδη από το 1914, σε πολλές περιοχές υπήρξε βίαιη μετακίνηση ρωμαίικων πληθυσμών, με διάφορες δικαιολογίες. Σε άλλες περιοχές υπήρξε δράση ένοπλων συμμοριών, με σκοπό την τρομοκράτηση των ρωμαίικων πληθυσμών και την εγκατάλειψη των οικιών και των περιουσιών τους.

Ατώρα χόρεψον ση Φίλη τον γαϊτέν...

Ατώρα χόρεψον ση Φίλη τον γαϊτέν...

ΥΓ: "Το φολκλόρ δεν το φοβήθηκαν ποτέ οι εξουσίες..." (ανωνύμου Ποντίου).

Εκλογές στην Τουρκία – Νοέμβριος 2015

   Συνοπτικά, τεράστια προσωπική επιτυχία του Ερντογάν, ο οποίος (αν και όφειλε ως Πρόεδρος να είναι ουδέτερος) πήρε επάνω του όλο το ζήτημα των εκλογών.
   Το ΑΚΡ πήρε σχεδόν 50% και σχηματίζει πάλι αυτοδύναμη κυβέρνηση. Το CHP και ο Κιλιτσντάρογλου έμειναν στα ίδια (πάλι με κύρια δύναμη στην Ιωνία, στην Ανατολική Θράκη και στις αλεβίτικες επαρχίες). Το MHP και οι Γκρίζοι Λύκοι του Μπαχτσελί έχασαν σχεδόν πέντε μονάδες, που πήγαν όλες στον Ερντογάν. Τέλος, το HDP έχασε πάνω από δύο μονάδες, αλλά κατάφερε πάλι να αντέξει και να εκλέξει 61 βουλευτές.
   Η εικόνα του χάρτη, με τα παράλια της Ιωνίας και την Ανατολική Θράκη να αναδεικνύουν πρώτη δύναμη τους Κεμαλιστές, οι νοτιοανατολικοί νομοί το HDP και η υπόλοιπη χώρα τον Ερντογάν, δείχνει ξεκάθαρα το βαθύ διχασμό που υπάρχει στη σημερινή Τουρκία, με σαφή γεωγραφικά όρια. 

Καστέλλον / Ασαρτζούχ της Νικοπόλεως

   Σημερινές φωτογραφίες από την προαιώνια πατρίδα μας, το Καστέλλον / Ασαρτζούχ της Νικοπόλεως. Βλέπουμε τον Καστρόβραχο (με το καστέλλο) πάνω από το χωριό, τη συνοικία των Τζανών Πετράντων και τη συνοικία των Ιορδανάντων / Κελέντων. Δηλαδή ό,τι απέμεινε σήμερα από τις παλιές έξι συνοικίες των προγόνων μας. 
   Οι φωτογραφίες είναι του φίλου μου Βελή Ακτάς. - Veli kardeşim, çok teşekkür. Selamlar tüm Asarcık`da.

«Ιμπραχίμ ο γιος του Ηρακλή» – Από τον Πόντο στην Αμερική στα χρόνια της αντάρας...

 www.pontos-news.gr

   Συνηθίζω να επιλέγω τα βιβλία που διαβάζω με σειρά κριτηρίων. Πέραν του συγγραφέα ή της θεματικής, το επόμενο πράγμα που περιμένω να μου πει κάτι είναι η σύντομη περιγραφή που κάνει ο συγγραφέας ή ο εκδοτικός οίκος στο οπισθόφυλλο. Κι έπειτα ξεφυλλίζω και στέκομαι τυχαία σε μια σελίδα, για να νιώσω τη γραφή.

   Στο βιβλίο του Νίκου Πετρίδη «Ιμπραχίμ ο γιος του Ηρακλή» στάθηκα αρχικά σε μια φράση: Μια ιστορία που κυλάει μέσα στην Ιστορία.

   Είχα ήδη... προκληθεί σε ανάγνωση όταν ο συγγραφέας μού μήνυσε ότι πραγματεύεται την ιστορία δύο Ρωμιών, ενός Οθωμανού και ενός Αρμένη· τη ζωή τους με φόντο τους γιαϊλάδες της Γαράσαρης, κι έπειτα ένα ταξίδι μετανάστευσης που περνά από την Κερασούντα, την Πόλη, τη Νέα Υόρκη, το Μέριλαντ, τη Γιούτα και τη Νεβάδα.

Ευθύμιος Λαυριώτης ή Ευθύμιος Μακεδών ο Τραπεζούντιος

   Γεννήθηκε το 1700 στην Τραπεζούντα και είκοσι ετών εισήλθε στη Μονή της Μεγίστης Λαύρας στο Άγιος Όρος και εκάρη μοναχός. Πέθανε ογδόντα ετών, ως Σκευοφύλαξ της Μονής, αφήνοντας δύο έργα, το "Προσκυνητάριον ακριβέστατον της εν τω αγιονύμω όρει του Άθωνος ιεράς και σεβασμίας βασιλικής και Σταυροπηγιακής Μονής Μεγίστης Λαύρας" σε 6.640 στίχους και το "Βιβλιάριον καλούμενον στηλίτευσις του Πάπα" σε 17.500 στίχους.
Και τα δύο βρίσκονται στη βιβλιοθήκη της Μονής.

   Ο Ευθύμιος αυτοσυστήνεται με τους παρακάτω στίχους:
"Η μεν πατρίς μου φίλτατε ήν `ς τον Εύξεινον Πόντον,
ήγουν την Μαύρην Θάλασσαν, γένος δ` εκ Μακεδόνων.
Κωνσταντίνου ειμί υιός εξ ευσεβών προγόνων,
εκ πόλεως δε Τραπεζούς παλαιών αυτοχθόνων".

   Δυστυχώς δεν εντοπίζουμε ίχνη οικογένειας με το όνομα "Μακεδών" στην Τραπεζούντα των αρχών του 20ου αιώνα (παρά μόνο στην Ινέπολη, αλλά δεν υπάρχει ένδειξη σύνδεσης).

Νίκος Πετρίδης

Είναι κάτι στιγμές...

Αγία Άννα Τραπεζούντας...

   Απ` όλους τους ναούς της Τραπεζούντας, πιο πολύ η Αγία Άννα με συγκινεί.
   Αυτός ο μικρός ναός που δεν έγινε τζαμί, που στέκεται έτσι βουβός και στριμωγμένος μέσα σε νεώτερα οικήματα, που φαντάζει μυστηριώδης σε όσους έχουν σταθεί μπροστά στις κλειστές του πόρτες.
   Ε, αυτό το μυστήριο είναι που μαγνητίζει. Να στέκεσαι μέσα στο ημίφως και να νιώθεις κάτω από τα πόδια σου, στους τάφους της κρύπτης, ιερείς, αξιωματούχους, δευτέριους, πρωτοβουλάριους, πρωτέκτητους. Δέος…

Απορίες...

   Αναπάντεχη η έλευση αυτής της φωτογραφίας (από τον Γκ.....). Ημικατεστραμμένος ναός στη περιοχή του Ερζιγκιάν, στα εναπομείναντα χαλάσματα του παλιού χωριού Κίγι. Όπως πληροφορούμαστε, οι παλιοί κάτοικοι κατέβηκαν λίγο χαμηλότερα, εκεί που σήμερα έχει δημιουργηθεί μια κωμόπολη.

   Το Κίγι (ή Ρουμ-κίγι) το αναφέρει και ο Χρήστος Σαμουηλίδης, χωρίς περαιτέρω πληροφορίες. Αντίθετα, δεν το αναφέρει ο Περικλής Τριανταφυλλίδης το 1866.
   Εμείς το βρίσκουμε στους οθωμανικούς φορολογικούς καταλόγους του 1526, ως "οικισμό απίστων - gebran". Το βρίσκουμε επίσης σε φορολογικούς καταλόγους του 17ου και του 18ου αιώνα, μαζί με το διπλανό Ρουμ-εκρέκ.

Γενοκτονία και Ολοκαύτωμα…

   Περπατώντας στη Στουτγάρδη της Γερμανίας, κοντά στο κέντρο της πόλης, έξω από το σπίτι του φίλου και συμπατριώτη Χρήστου Σιδηρόπουλου, είδα μια πινακίδα.
   Την έχουν τοποθετήσει μόνιμα οι γερμανικές αρχές και πληροφορεί ότι στο σημείο αυτό υπήρχε μέχρι το Β ΠΠ ένα εστιατόριο / καφενείο.
   Στο πλαίσιο των απαγορεύσεων και του γενικού αποκλεισμού που εφάρμοσαν οι Ναζί (αλλά και οι απλοί πολίτες) εναντίον των Εβραίων, αυτό το κατάστημα ήταν το μοναδικό από το οποίο μπορούσαν να προμηθευτούν τρόφιμα.
   Όταν μάλιστα, από το Σεπτέμβριο του 1941, οι Εβραίοι υποχρεώθηκαν να φορούν τη στάμπα με το κίτρινο αστέρι (ώστε να τους αναγνωρίζουν όλοι) και απαγορεύτηκε να χρησιμοποιούν το τραμ, αναγκάζονταν να περπατούν ολόκληρα χιλιόμετρα από όλη την ευρύτερη περιοχή του Μητροπολιτικού Δήμου, για να φτάσουν στο κατάστημα. Πολλές φορές άσκοπα, αφού τελικά δεν έβρισκαν τρόφιμα ούτε εκεί.
   Το 1944 αυτό το «Judenlanden» κατεδαφίστηκε. Η πινακίδα όμως παραμένει για να θυμίζει σε όλους (απογόνους των μεν και των δε) τη θηριωδία.

«Νικόπολις – Στην καρδιά της Ρωμανίας», στο Waiblingen της Στουτγάρδης.

   Ως απλός Νικοπολίτης, πρέπει να ευχαριστήσω δημόσια και να συγχαρώ τη διοίκηση και τα μέλη του συλλόγου «Αργοναύτες – Βάιμπλινγκεν», για την απόφασή τους να αφιερώσουν ένα διήμερο εκδηλώσεων στη Νικόπολη του Πόντου.
   Ως προσκεκλημένος, οφείλω να αποδώσω εύσημα για την άψογη διοργάνωση, τη ευαισθησία και τη θέληση να γνωρίσουν όλες τις περιοχές του Πόντου, καθώς και την ενθουσιώδη συμμετοχή των (μικρών καιμεγάλων) αδερφών μας που ζουν, εργάζονται, σπουδάζουν στη Γερμανία.

Νικόπολις - Στην καρδιά της Ρωμανίας...

Παρασκευή 9/10/15, 19:30 - Waiblingen, Stuttgart.

Κουρδικό σουνέτι...

Κουρδικό σουνέτι (περιτομή). 

Οι μουσαφιραίοι προσέρχονται κατά οικογένειες 

και οι οικοδεσπότες τους υποδέχονται ...θορυβωδώς.

Νικόπολις - Μαυρόκαστρον - Γαρέσαρη - Gareysar - Şebinkarahisar

Ακρίτας κάστρον έκτιζεν κι Ακρίτας περιβόλιν,

σ` έναν ομάλ`, σ` έναν λιβάδ`, σ` έναν `πιδέξιον τόπον.

Όσα του κόσμου τα φυτά, εκεί φέρ` και φυτεύει,

κι όσα του κόσμου τ` αμπελιά, εκεί φέρ` κι αμπελώνει,

κι όσα του κόσμου τα νερά, εκεί φέρ` κι αυλακώνει,

κι όσα του κόσμου τα πουλιά, εκεί πάν` και φωλεύουν.

Πάντα κελάιδναν κι έλεγαν, πάντα να ζει Ακρίτας...

Δύο χρόνια πριν...

   Τέτοιες μέρες, στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2013, το πληκτρολόγιο είχε πάρει «φωτιά». Ξετυλιγόταν η ιστορία τεσσάρων φίλων από τη Νικόπολη, στα 1914-1915. Ο Ηρακλής, ο Ιμπραχίμ, ο Καραμπέτ και ο Γιάννης. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η υποχρεωτική στράτευση, η μετανάστευση στις Ηνωμένες Πολιτείες, η επιστροφή, η εξέγερση, η πολιορκία στο κάστρο, η πυρκαγιά, η σφαγή, η καταστροφή και η αυλαία του δράματος. Η πορεία των τεσσάρων φίλων μέσα στην καταιγίδα της ιστορίας. Νικόπολη, Κερασούντα, Κωνσταντινούπολη, Πειραιάς, Νέα Υόρκη, Μέριλαντ, Γιούτα, Νεβάδα και επιστροφή…
   Φιλίες, συγκρούσεις και ανταγωνισμοί στο μεσόγειο Πόντο. Στον «άγνωστο» Πόντο. Μια ιστορία που κυλάει μέσα στην Ιστορία. Η φυλή, το αίμα, η γλώσσα, η θρησκεία, η φιλία, η αγάπη, το μίσος. Όλα αυτά που κάνουν τους ανθρώπους, πρόβατα και θεριά…

   Το βίντεο αφιερωμένο σε όσους συνταξίδεψαν μαζί μου στις σελίδες του "Ιμπραχίμ" και στα χνάρια των τεσσάρων φίλων. Στα χνάρια της ιστορίας μας…

Νίκος Πετρίδης

Γαράσαρη δαγκωτό...

Στον Αμυγδαλεώνα ψηφίσαμε... Γαράσαρη δαγκωτό λέμε...

Τάμζαρα Νικοπόλεως.

Για να έρθουμε στα ίσα μας... Κι όποιος δεν καταλαβαίνει...

Χοροί και πανηγύρια...

   Μέσα στον Αύγουστο έγινε άλλο ένα φεστιβάλ παραδοσιακών χορών στη γειτονική μας Τουρκία. Από την Ελλάδα συμμετείχε ένας ποντιακός σύλλογος (δεν έχει σημασία ο ακριβής προσδιορισμός). 
   Για μια ακόμη φορά δημιουργούνται σκέψεις για τα όρια που πρέπει να έχουν υπόψη τους όλοι οι υπεύθυνοι και διοικούντες τους συλλόγους. Ή ακόμη και η άποψη οτι δεν πρέπει να υπάρχει κανένα όριο. 

   Στη συγκεκριμένη φωτογραφία βλέπουμε την ελληνική συμμετοχή και δίπλα της τη συμμετοχή από τα Σκόπια. Η πινακίδα που κρατάνε γράφει "Μακεδονία" και το όνομα του συλλόγου είναι "Γκότσε Ντέλτσεφ". Δηλαδή το όνομα του αρχικομιτατζή της ΕΜΕΟ, τον οποίο σήμερα διεκδικούν και ερίζουν περί της καταγωγής του και οι Σκοπιανοί και οι Βούλγαροι. Παραδίπλα βλέπουμε και μια άλλη σημαία. Είναι αυτή της λεγόμενης "Τουρκικής Δημοκρατίας της Βορείου Κύπρου". Μάλιστα πήραν το δεύτερο βραβείο στο φεστιβάλ (προφανώς με "αδιάβλητες" διαδικασίες).
   Διερωτώμαι: Οι συμπατριώτες μας που χόρεψαν και φωτογραφήθηκαν δίπλα στους Σκοπιανούς, προφανώς δεν κατοικούν στη Μακεδονία, αφού αυτήν την έχουν άλλοι στις ταμπέλες τους. Η παρουσία ως ισότιμου κράτους των κατεχομένων της Κύπρου, προφανώς δεν ενοχλεί κανέναν.
   Και καταλήγω: Προφανέστερον όλων, οτι εγώ κάνω λάθος. Πρώτιστον όλων οι χοροί και οι "πολιτιστικές ανταλλαγές", άνευ ορίων. Απολογούμαι λοιπόν και σιωπώ. Ξανά πίσω στο καβούκι μου...

Περί ομοιότητας χορών...

   Αρκετοί φίλοι συμπατριώτες επικοινώνησαν σήμερα μαζί μου, προκειμένου να ζητήσουν την άποψή μου για μια δημοσίευση στο διαδίκτυο. Πρόκειται για ένα βίντεο με κούρδικο χαλάι, το οποίο ο συντάκτης συσχετίζει με το νικοπολίτικο ομάλιν. Ο τίτλος είναι "Το κουρδικό χαλάι θυμίζει το ποντιακό ομάλ' Νικόπολης" και μέσα στο κείμενο αναφέρει: "Το κουρδικό χαλάι είναι ένας χορός που έχει πολλές ομοιότητες με το δικό μας, το ποντιακό ομάλ Νικόπολης".
   Έχω πει πολλές φορές οτι δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις πάνω στο χορό και στη μουσική. Υπάρχουν άξιοι συμπατριώτες που υπηρετούν αυτό το κομμάτι της παράδοσής μας και γνωρίζουν πολύ περισσότερα από μένα. Εγώ μόνο μπορώ να παρουσιάσω αυτό το βίντεο, με σύγκριση των δύο χορών, όσον αφορά το μέτρο της μουσικής, το ηχόχρωμα, το βηματισμό και την απόδοση. Προσθέτω επίσης οτι η ονομασία "χαλάι" δεν αφορά ένα συγκεκριμένο χορό, αλλά διαφορετικούς, σε όλη την περιοχή της Ανατολίας και μέχρι κάτω στις κουρδικές και συριακές περιοχές.
   Αντίθετα σε όλη την περιοχή του Πόντου, ο όρος είναι "χορόν" (από την αρχαιοελληνική λέξη). Δεν είναι τυχαίο οτι το νικοπολίτικο ομάλιν, οι σημερινοί κάτοικοι της περιοχής το ονομάζουν επίσης "χορόν" και μάλιστα "düz horon", δηλαδή "ομαλός χορός"!!!...

Δεκαπενταύγουστος στη Ρωσία.

Τα ποντιοπούλια γιορτάζουν την Παναγία στην περιοχή του Νοβοροσίσκ. 

Ένας λαός διαιρεμένος, εσαεί πρόσφυγες, 

ξεριζωμένοι από την προαιώνια πατρίδα μας. 

Κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει...

ΔΕΣΠΟΙΝΑ, ημετέρα - Νικόπολις Πόντου.

Αφιερωμένο στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου (5ος αιώνας) 

στη Νικόπολη της Ρωμανίας. 

Γη μαρτύρων και ομολογητών, πεδίον δόξης Ακριτών, 

ανέσβηγος ημετέρα πατρίς...

Δεκαπενταύγουστος 2015.

Τι δεν καταλαβαίνεις;

Στην Ελλάδα λέμε: "Μαζεύουμε φουντούκια".

Στον Πόντο λέμε: "Λεπτοκάρυα `σωρεύωμε". (συσσωρεύουμε)

Στην Ελλάδα λέμε: "Θα φάμε γιαούρτι".

Στον Πόντο λέμε: "Οξύγαλαν να τρώγωμεν".

Στην Ελλάδα λέμε: "Φτιάξε τα παντζάρια".

Στον Πόντο λέμε: "Ποίησον τα σεύτλα". (τεύτλα)

Στην Ελλάδα λέμε: "Μάζεψε φράουλες".

Στον Πόντο λέμε: "`Σώρευσον χαμαικέρασα"...

Η χρηματοδοτούμενη «φιλία»…

   Επικοινώνησε σήμερα μαζί μου μία κυρία, Τουρκάλα από τη Σμύρνη. Μου πρότεινε να συμμετάσχω και να συνεισφέρω με τις απόψεις μου σε ένα project με τίτλο «Γεφύρωση των Μέσων Ενημέρωσης Ελλάδας – Τουρκίας».
   Αφού ζήτησα επιπλέον πληροφορίες, έμαθα ότι το έργο αυτό ξεκίνησε από τον Οκτώβριο του 2014 και θα διαρκέσει μέχρι τον Ιανουάριο του 2016. Στόχος του είναι «η ανάπτυξη ενός βιώσιμου διαλόγου σε διάφορα θέματα, ανάμεσα στους δημοσιογραφικούς οργανισμούς Τουρκίας και Ελλάδας μέσω των ΜΜΕ, έχοντας ως βάση την αμοιβαία κατανόηση και συνεργασία».

   Ψάχνοντας λίγο ακόμα έμαθα ότι το έργο χρηματοδοτείται «από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Δημοκρατία της Τουρκίας» και έχει έδρα τη Σμύρνη. Εκεί πραγματοποιήθηκε και η πρώτη συνάντηση των συμμετεχόντων (δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί κλπ) από τις δύο πλευρές, με ανταλλαγή δώρων, αναμνηστικών πλακετών και φωτογραφήσεων.
   Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω πλήρη κατάλογο των Ελλήνων συμμετεχόντων. Οι δύο εταίροι που «τρέχουν» το πρόγραμμα δε φαίνεται να έχουν άλλη ανάλογη εμπειρία στα ελληνοτουρκικά. Μάλιστα το λινκ που παραπέμπει στον εταίρο εξ Ελλάδος, οδηγεί σε ιστοσελίδα γραφιστικής εταιρίας, η οποία όμως είναι «υπό κατασκευή».

Το «ύφος» και η πατρίδα…

   Ο φίλος μου Ιωάννης Ιντζές από τη Γερμανία, μου έστειλε ένα βιντεάκι με καλλιτέχνη που παίζει «γαρεσαρέτ’κα» και με ρώτησε αν έχω κάτι να πω «για το ύφος». Του υποσχέθηκα να απαντήσω δημόσια (άσχετα από τον εν λόγω καλλιτέχνη, του οποίου το όνομα δεν έχει σημασία):
   Εγώ από μουσική και χορούς και «ύφος» ξέρω ελάχιστα, ίσα δηλαδή που να μην το παίζω ξερόλας Πόντιος. Το γονίδιο όμως με βοηθά να καταλάβω τις περισσότερες φορές αν αυτό που ακούω και βλέπω, έχει πραγματική ψυχή μέσα του και δε στηρίζεται μόνο σε νότες και παρτιτούρες και διαβαστούς βηματισμούς.

Οι Αρχηγοί ΓΕΣ...

Ο Τούρκος αρχηγός ΓΕΣ, από τα Πλάτανα Τραπεζούντος.
Ο Έλληνας αρχηγός ΓΕΣ από το Κιρίκιον και τη Μπάλτζανα Νικοπόλεως.
(Τα ...μυτία παρελαύνουν...).

Όταν τα γονίδια είναι ανίκητα...

Χωρίς μουσική υπόκρουση. Χωρίς να μετράνε βήματα από σημειώσεις σεμιναρίων. Χωρίς παραγγέλματα (...πύρ!!!!!!) από χοροδιδάσκαλους. 
Τα πόδια κινούνται αυτόματα, οδηγούμενα από την ψυχή. Ο ρυθμός έμφυτος και τα ξεσπάσματα πηγαία. 
Απόλυτη αρμονία με το φυσικό πατρώο περιβάλλον και την ιστορία... 
Διάλειμμα σε ορεινό σχολείο... Κάπου στη Ρωμανία...

Νικόπολις - Ιούλιος 2015

Πουλώντας σιμίτια, στην κάψα της Αμισού...

Νικόπολις: "Στην καρδιά της Ρωμανίας".

Νικόπολις: "Στην καρδιά της Ρωμανίας"...

Δύο χιλιάδες χρόνια ελληνικής ιστορίας.

Ο κυματοθραύστης του ελληνορθόδοξου Πόντου,

απέναντι σε Πέρσες, Άραβες, Τουρκομάνους και αιρετικούς.

Για είκοσι αιώνες πεδίο δόξας και ηρωισμού ακριτών,

μαρτύρων και ομολογητών.

Pontischer Kulturverein Waiblingen - Die Argonauten 

9-10-2015

Κοντά μας ο κ. Νίκος Πετρίδης.

Σας περιμένουμε...

Στη Μονή της Παναγίας, Νικοπόλεως Πόντου.

Το προσκύνημά μας στην Παναγία της Γαράσαρης

(Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου,

ιδρυθείσα το 475-480 μΧ, από τον Άγιο Ιωάννη τον Ησυχαστή),

στο βράχο της Αναλήψεως, σε υψόμετρο 1.963 μέτρα,

λίγα χιλιόμετρα ανατολικά της Νικοπόλεως.

Αποσπάσματα από ρεπορτάζ του τουρκικού ομίλου ΜΜΕ, DHA.

Προσκύνημα στη Νικόπολη - Ιούλιος 2015

   Ευχαριστώ ολόψυχα τους συμπατριώτες και τα "Ταξίδια Τραπεζούς" του κ. Φωκίωνα Φουντουκίδη, που συμμετείχαν μαζί μου σ` αυτό το προσκύνημα στην προαιώνια πατρίδα μας, τη Νικόπολη Πόντου. Εύχομαι οι ίδιοι, τα παιδιά και τα εγγόνια τους, να μπορέσουν να πραγματοποιήσουν πάλι αυτό το προσκύνημα, γιατί η παρουσία μας εκεί είναι δήλωση εντοπιότητας και κληρονομιάς ελληνορθόδοξης ιστορίας και πολιτισμού από τα βάθη των αιώνων και στους αιώνες των αιώνων...
   Ευχαριστώ επίσης όλους τους φίλους μου στη σημερινή Γαράσαρη, για την υποδοχή και τη φιλοξενία που επιφύλαξαν στους συνταξιδιώτες μου.

Νίκος Πετρίδης

Για την ανακοίνωση της ΠΟΕ και το Φεστιβάλ Χορών 2015

   Διάβασα σήμερα τον καταμερισμό των χορών, που θα παρουσιαστούν στο 11ο Παμποντιακό Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών της ΠΟΕ, που θα πραγματοποιηθεί στη Λευκόβρυση Κοζάνης τον Οκτώβριο, όπως έχει αναρτηθεί στον επίσημο ιστότοπο της εν λόγω Ομοσπονδίας. Έχω να παρατηρήσω τα εξής:

   1ον) Μεταξύ των χορών αναφέρεται και ένας με την ονομασία "Ούτσαϊ Γαράσαρης". Τέτοια ονομασία χορού ΔΕΝ υπάρχει. Προφανώς οι συντάκτες του προγράμματος εννοούν το χορό με την τουρκική ονομασία "Ουτς-αγιάχ" (ελληνιστί "τριποδία").

   2ον) Αναφέρεται επίσης ο χορός "Ομάλι Γαράσαρης". Η σωστή ονομασία αυτού του χορού της Νικοπόλεως, είναι "Ομάλιν" και όχι "ομάλι", όπως ακριβώς λέμε "θύριν" και όχι "θύρι", "ορνίθιν" και όχι "ορνίθι", "ρασίν" και όχι "ρασί", "κεντρίν" και όχι "κεντρί", "πυρήφτιν" και όχι "πυρήφτι", "συρίγιν" και όχι "συρίγι" κοκ.

   3ον και σημαντικότερον) Το όνομα της πατρίδας μας είναι "ΝΙΚΟΠΟΛΙΣ". Αυτό το όνομα το έχει εδώ και 2.081 χρόνια, από το 66 π.Χ., όταν ιδρύθηκε. Η ονομασία "Γαράσαρη" (την οποία χρησιμοποιούμε στις ιδιωτικές μας συνομιλίες μέχρι σήμερα), είναι παραφθορά της τουρκικής λέξης "Καραχισάρ", που σημαίνει "Μαυρόκαστρο". Έτσι αποκάλεσαν από τον 7ο μ.Χ. αιώνα οι Άραβες επιδρομείς τη Νικόπολη. Αργότερα το μετέφρασαν οι Τουρκομάνοι στη γλώσσα τους και έμεινε μέχρι τις μέρες μας, ως "Γαρεϊσάρ" με την τοπική προφορά.
   Μπορεί λοιπόν οι Τούρκοι να ονομάζουν "Γαρεϊσάρ" και "Καραχισάρ" τη Νικόπολη, μπορεί εμείς να την αποκαλούμε χαϊδευτικά "Γαράσαρη", όπως και οι πρόγονοί μας, αλλά ένας επίσημος φορέας συλλογικής έκφρασης των Ελλαδιτών ποντιακής καταγωγής, ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να χρησιμοποιεί σε επίσημα κείμενά του αυτήν την ονομασία. Ούτε βεβαίως τις ονομασίες Σαμσούντα αντί Αμισός, Ορδού αντί Κοτύωρα, Ερζερούμ αντί Θεοδοσιούπολις κοκ.
   Όπως στο ίδιο πρόγραμμα της ΠΟΕ, αναγράφεται ο χορός "σαρίκουζ" ως Αργυρουπόλεως και όχι ως Κιμισχανάς, έτσι ακριβώς απαιτούμε όλα όσα αφορούν την πατρίδα μας, να συνοδεύονται με τη δισχιλιετή ελληνική ονομασία της. Δηλαδή ΝΙΚΟΠΟΛΗ.
   Είναι κορυφαίο ζήτημα σεβασμού της ιστορίας μας και των προγόνων μας.

-Νίκος Πετρίδης-

ΥΓ: Μετά τη δημοσιοποίηση του ανωτέρω κειμένου, επικοινώνησε μαζί μου ο συντονιστής της Επιτροπής Χορών της ΠΟΕ, κ. Στάθης Παπαδόπουλος, αποδέχεται και συμφωνεί με τις ανωτέρω επισημάνσεις οι οποίες οφείλονται σε αβλεψία και με διαβεβαίωσε οτι οι διορθώσεις θα γίνουν άμεσα. Η εξέλιξη αυτή είναι πολύ θετική και τον ευχαριστώ.

Δίστιχα...

Dimitris Kotyletes Kehagias :

"Να σαν εσένα Χουπερήν, ζαερ πως ατλαεύω

σο κάστρον τη Γαράσαρης κάθουμαι κι οφλαεύω..."

Houperin Asarcikli :

"Απάν' ασήν Γαρέσαρην, αμον αητέντς πετάγω, 

ιβόρα εφτάγω σο Εγριπέλ και σα Κοτύλε πάγω..."

Dimitris Kotyletes Kehagias :

"Ασά Κοτύλεα έρχουμαι, σο Ασαρτζούχ να πάω...

τ'ομμάτεα μ' είδαν το Γουρούχ, τρανόν όρκον εφτάω..."

Houperin Asarcikli :

"Ασό Γουρούχ σο Τάμντερε κι επ'έκει σ' Ασαρτζούγουν, 

λούρα ζουρνά επαίρουνε και τα ταβούλια κρούγουν..."

Dimitris Kotyletes Kehagias :

"Σίτεα δεαβαίνω τ΄ Ασαρτζούχ δάκρεα πονέα γεράδες 

τα τέρτεα μ΄ επερίσσεψαν ση Τάμζαρας τ΄ οβάδες..."

Houperin Asarcikli :

"Σίτε αφκά ασ' Ασαρτζούχ, τη Καταχώρ ρασία, 

εκεί τρώγνε και πίνουνε τη Λίτζασας παιδία..."

Dimitris Kotyletes Kehagias :

"Λέγνε για τη Γαράσαρη ντο εν όλο σκοτία, 

σ'εμά τ' ομμάτεα φαίνεται τρανέσα πολιτεία..."

Houperin Asarcikli :

"Σκοτία εν' τ'ομμάτεα'τουν, αβούτ' τιδέν 'κί ξέρ'νε, 

τ'εμέτερα τα κάστροπα, των Ακριτών τα τέρτεα λέγ'νε..."

Σην πατρίδαν... - Ιούλιος 2015

 Σούσεχρι Νικοπόλεως

 Κιόσκιοϊ Νικοπόλεως